Bavaria meisjes in de penarie.

‘Zeg, een oproep aan Heineken om volgende keer gratis oranje Gucci hakken weg te geven kan er wel vanaf, maar de meisjes in die Bavaria-jurkjes een hart onder de riem steken, kan er blijkbaar niet af,’  mailde een kennis gisteravond. Had-ie een beetje gelijk in, want ik heb nog helemaal niet gereageerd op de Bavaria-meisjes die vaker wel dan niet lastig gevallen worden door de Zuid-Afrikaanse politie. Met dank aan de FIFA.

En nee, ik ga het verhaal niet helemaal opnieuw uitleggen, want zo onderhand heeft iedereen in Nederland d’r wel een plasje over gedaan. Van Editie NL, de NOS tot het onvermijdelijke Hart van Nederland.  Maar het komt erop neer dat de meiden tijdens een voetbalwedstrijd op de voetbaltribune hun kleding hebben uitgetrokken tot ze alleen maar in hun oranje Bavaria-jurkje stonden.

Tamelijk onschuldig, zou je zeggen. Maar nee hoor, dit maal is het de FIFA die zich druk maakt over de jurkjes. Want het is van een ander biermerk, en niet van hoofdsponsor en biermerk Budweiser. Dan mag je dus geen reclame maken voor een ander merk. Ook niet verkapt. En als de wereld de laatste tijd één ding weet, is dat je niet aan de centjes van de FIFA moet komen, want dan raken ze ernstig overstuur.

Zo overstuur dat de beveiliging en de politie erbij betrokken werd. Het was zo erg dat de meisjes het stadion uit werden gezet en een paar uur werden vastgehouden. Werd- let op- ook gedreigd dat er een gevangenisstraf boven hun hoofd hing. Waarop een paar meisjes ongewtijfeld een paar traantjes hebben geplengd. Geen idee of het Nederlandse meiden waren, want het schijnt dat maar drie van hen Nederlands zijn. De rest is Zuid-Afrikaans en van Facebook afgeplukt.

Lachende derde is natuurlijk Bavaria. Die heule marketingafdeling zal zich ongetwijfeld kapot lachen om de grote bakken publiciteit die ze voor een relatief klein bedrag genereren. Overigens wel ten koste van de meiden, want officieel ontkent Bavaria enige betrokkenheid. U kunt zich voorstellen dat dit de FIFA nog bozer maakt. En dan gaan ze vervolgens een beetje hun woede koelen op die meisjes. Zo erg, dat twee Nederlandse meisjes al van hun bed zijn gelicht.

Sneu.

Ik heb een voorstel voor de meisjes. Ga gezellig naar Kaapstad, trek je jurkje aan en plak als wraak een Budweiser-logo op je jurk. Of Heineken, voor mijn part. Eens kijken hoe hard Bavaria officieel roept dat die meisjes wel degelijk onder hun biervlag opereren.

Update: We kunnen opgelucht ademhalen, na ’t betalen van 1000 rand each, zijn ze op borgtocht vrij. Moeten de twee oranje babes zich wel weer even melden bij de rechtbank op 22 juni. Enne, heel goed van Bavaria: in de rechtszaal werden ze bijgestaan door een marketingmedewerker van het merk. Goed zo. Zelfs Maxime Verhagen heeft hier een goede kijk op.

Update2: Nou, Die Bavaria meisjes zijn weer op vrij voeten. Geen aanklacht, geen gevangenisstraf. Alleen moet Bavaria zich wel even twaalf jaar goed gedragen.

De nieuwe van Kylie

Liefhebbers van Kylie Minogue opgelet: vanaf 14 mei is dr nieuwe single All the Lovers op de radio te horen.  En die single is een klein voorproefje van het gloednieuwe album Aphrodite dat op 5 juli op de markt gebracht wordt. En oh boy, wat hebben we er zin in.

Ik kan U namelijk verklappen dat ik best een fan ben van La Minogue. Met alle liefde geef ik de schuld aan nummers als Locomotion en I should be so lucky die – muzikaal gezien dan – mijn lagere school tijd overheersten. Het was dat ik Madonna toch een tikje leuker vond, maar anders was Kylie mijn popkoningin in de jaren tachtig geweest. Maar een tweede plek bezetten is toch ook niet mis.

In de jaren negentig bleef ze overigens ook in het muzikale gezichtsveld, dankzij die ietwat bizarre doch fijne ballad met Nick Cave. Where the wild roses grow veranderde Kylie in een keer van een lief schattig ding met een slecht permanentje naar een gerenommeerde zangeres. En dat lieve mensen, is ze altijd gebleven.

Sterker nog, La Minogue is er alleen maar fijner op geworden. Waar Madonna nog wel eens uitblinkt in een arrogantie, blijft Minogue gewoon die sympathieke rasentertainer die onvermoeibaar goede concerten blijft geven en scoort met fijne deuntjes. Dat ze en passant ook nog eens dealde met borstkanker en het godzijdank overwon, zegt genoeg over Miss Minogue.

En daarom gunnen we het Kylie dat het nieuwste album ook een succes wordt. Wordt het ten minste een vrolijke zomer. En als ze er nu ook nog een concertreeks er aan vast plakt, dan gaan we gewoon voor de derde keer naar Kylie toe. Want speciaal, dat is ze. Especially for us.

Een stoer wijf.

Het interview met danslegende Germaine Acogny dreigde mis te gaan. Ik was te laat, het begin van het gesprek begon ietwat stroef en het interview werd na tien minuten al onderbroken door een telefoontje dat mevrouw Acogny niet zinde…

‘Hoe kan je in godesnaam te laat zijn?’ zullen nu een aantal mensen denken. Terecht, Het is per slot van rekening regel nummer 1 voor een interview: Kom altijd op tijd voor een afspraak. Waar. Toch, ik was op tijd. Alleen zat ik in de lobby van het hotel waar ze verbleef op haar te wachten en zat zij te wachten op haar hotelkamer. Een telefoontje een kwartier later naar haar contactpersoon schiep duidelijkheid. Het was, wat ook wel mooi, ‘miscommunicatie’ wordt genoemd. Ze verwachtte mij op de telefoonkamer. Na een belletje van de receptionist stapte ik de lift in.

Daar stond ze ndat de liftdeuren weer opengingen; Germaine Acogny. Een Afrikaanse danslegende van begin zestig die in Nederland is om weer een aantal workshops te geven. Haar man daarentegen geeft presentaties bij allerlei NGO’s en andere organisaties die hun dansschool, l’Ecole des Sables, in Senegal ondersteunen. En één van die NGO’s is mijn werkegever. Vandaar dat ik erop werd uitgestuurd voor een interview met deze danseres.

Een kaalgeschoren hoofd, een gezicht waar amper make-up op was te ontdekken en een zwarte relaxte joggingbroek plus zwart hemdje om het prachtige danseressenlijf. De enige accessoire die eruit knalde was haar dikke Afrikaanse ketting om haar hals. Ontspannen schonk ze water in. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik, zelfs toen ik voor de vijfde keer mijn excuses had aangeboden, niet zo ontspannen was.

De vragen kwamen raar mijn mond uit rollen en met de minuut begon ik meer te stotteren, terwijl ik me intussen aan het bedenken was hoe ik in godesnaam aan mijn werkgever moest gaan vertellen dat ik te laat was. Acogny bleef intussen beleefd antwoorden, maar zin had zij d’r ook echt niet meer aan.

Tot de telefoon ging. En zij opnam. In rap Frans uitte ze haar ongenoegen. Mijn middelbare school Frans kwam inmiddels ook in rap tempo terug. Het was duidelijk; ze was niet gelukkig met de mededeling van de persoon aan de andere kant van de lijn, maar kalmeerde wel. Na een paar minuten hing ze op. ‘Sorry, Senegal’. Ze schudde haar hoofd en lachtte. Nadat ik haar herinnerd had waar we waren gebleven, was de stemming opeens wezenlijk anders.

Tijdens het telefoongesprek was ik rustiger geworden en Germaine vond het prima om haar aandacht even ergens anders op te vestigen. Voor ik het wist vlogen de anekdotes over tafel, vertelde ze wat haar passie, dromen en onzekerheden waren en lachtten we hartelijk om een aantal grappen. En ja, als interviewer moet je gepaste afstand houden, maar aangezien ik tenslotte niet voor Pauw en Witteman werk, raakte ik met de minuut meer onder de indruk van de vrouw.

We hebben het namelijk wel over een vrouw die besloot professioneel danseres te worden in een Afrikaans land waar vroeger dansen nog werd gezien als hobby. Een vrouw die na een scheiding het met haar twee zoontjes in haar eentje moest rooien en desondanks toch beroemd werd met haar eigen danstechniek waarin ze moderne en afrikaanse dans mixte. Maar ook haar eigen dansgezelschappen had en die ook wel eens zag mislukken. Die omgaat met dichters, presidenten en artiesten en desondanks gewoon weer met haar eigen man de eerste dansschool voor moderne dans in Afrika heeft opgericht. Een vrouw die is uitgeroepen tot één van de 100 invloedrijkste Afrikanen. Zo’n vrouw.

‘Het gaat allemaal om liefde’ zei ze, terwijl ze mij aankeek. ‘En respect’. ‘Geduld, doorzettingsvermogen en liefde. Dat is belangrijk’.’ Om daarna weer in een heerlijke anekdote te vervallen over haar tijd in Parijs. De verhalen die ik heb gehoord, zijn nog maar een topje van de ijsberg. Inspirerend ook. Zo’n iemand, zo’n stoer wijf, wil je meer horen vertellen.

En als je overigens meer wilt weten, dan lezen jullie maar het interview als het af is.

‘Misschien zien we elkaar nog eens in Senegal’ zei de lieverd aan het einde . Ik knikte. Het leek me enig. En een tweede ontmoeting met dit fantastische mens, graag. Je kunt geen stoere wijven genoeg kennen.

En wil je meer weten over ‘l’Ecole des Sables? Kijk dan even hier.

Sylvie.

Ik was nooit haar grootste fan, zapte vaak weg als ze in beeld kwam en ergerde me aan die constante grijns die niet van haar gezicht af te branden was. En toch vind ik het erg dat Sylvie van der Vaart, naja – haar woordvoerder dan,  bekend maakte dat ze aan borstkanker was geopereerd.

Niet dat ik het minder erg vind als ’t bij andere, minder bekende, vrouwen ontdekt wordt. Integendeel, één geval is er één teveel. Maar ik ben vooral geschokt omdat ze zo jong is. 31 jaar is de lieve schat. Een leeftijd waarop je je vooral druk hoort te maken of je kinderen niet op één of andere trap klimmen en d’r af mieteren, of je nu wel of niet in een bepaalde plaats wilt wonen en welke werkklus je aanneemt.

Daarna dacht ik meteen ‘Guusje Nederhorst.’ Ik vond d’r kinderstemmetje altijd een beetje moeilijk in het gehoor liggen en haar acteerprestaties in GTST waren minimaal, maar ik was ook behoorlijk geschokt toen ’t nieuws bekend werd gemaakt dat deze Guusje getroffen was door borstkanker. Veel te jong, hartstikke kort en leuk getrouwd en een vreselijk schattig kind. Net als Sylvie. Het leek goed te komen, maar helaas, helaas, keerde de kanker weer terug in ’t lijf van Guusje N. Binnen no time kon iedereen lezen in de krant dat ze niet langer meer op deze wereld rond liep. Hoe triest was dat?

Gelukkig heeft Sylvie nog lang niet het loodje gelegd. De borstkanker is in een vroeg stadium ontdekt en hopefully is dat haar redding. Want ze werd geopereerd en tot zo ver bekend zijn er geen uitzaaïingen geconstateerd. Voor de zekerheid ondergaat ze toch nog een preventieve chemokuur. ‘Wanneer mijn haar eruit valt, dan is het maar zo,’ vertelt ze in een interview aan de Duitse krant Bild. Daar kan je maar één ding van vinden; en dat is respect hebben. Van die vechtlust kunnen een hoop gezónde mensen nog leren. En je kunt d’r beter maar geen medelijden mee hebben. want daar zit Syl helemaal niet op te wachten.

En getuige die vechtlust zijn we hoogstwaarschijnlijk de komende vijftig jaar nog lang niet van haar verlost en kunnen tot in detail volgen wat Sylvie nu weer in de Hèrmes winkel heeft gekocht. En zo hoort het. Dat willen we. We willen dat Sylvie helemaal geneest en weer d’r eigen gezonde, irritante glam zelf is. Zo hóórt het in een wereld waarin alles goed móet aflopen.

Helaas is dat niet altijd het geval. Kijk maar naar Guusje Nederhorst. En hopelijk nog lang niet voor Sylvie. In ieder geval benadrukt ’t het feit dat het iedereen kan overkomen en dat je –  toch even een waarschuwinkje de deur uit doen op deze mooie woensdagavond – als vrouw je al op jonge leeftijd ieder jaar moet laten checken. En ’t zelf het in de gaten houden. Dat is belangrijk. Kijk maar naar Sylvie; hoe eerder, hoe beter.

En als er één ding goed is dat Sylvie van der Vaart naar buiten komt met dit nieuws, dan is ’t dat meer vrouwen zich hier bewust van worden.  Het kan iedere vrouw overkomen, zelfs als je 31 bent. En daar kunnen we Sylvie best even voor bedanken. Nu maar hopen voor Syl dat d’r haar weer een beetje aangroeit na de chemo. Al schijnt Hèrmes ook errug leuke sjaaltjes te verkopen….