Het was een mooie zaterdagavond in Amsterdam Oud-Zuid. Vriendinnetje D. vierde haar veertigste verjaardag. Vriendjes F. en H. verhaalden enthousiast over het concert van De Toppers de avond ervoor, een adoptieouder was present en vriendinnetje N. danste even gezellig als vorig weekend.
De witte wijn ging d’r bij iedereen goed in, het bier overigens ook. De balkondeuren stonden open. ‘Jeetje, ik hoor jullie zelfs een straat verder op’, sms’te kennis B. die – inderdaad- een straat verder woont. Geen wonder, want de muziek stond luid en de mensen gilden nog harder. En dit keer werd er ook veel gedanst. Maar dan op Madonna.
Vooral het nummer ‘Jump’ was een succes. Want een sprong in het diepe wagen mag je best doen als je veertig wordt. ‘Dan begint het leven pas,’ heeft vriendje F. ooit gezegd. Al heb ik nooit geweten of dat nu écht zo is of dat de lieverd het louter ter geruststelling van zichzelf, moi en de rest van ’t gezelschschap zei.
Maakt niet uit. Ik ga ervan uit dat het zo is. Heb ik in ieder geval nog twaalf jaar om lekker aan te rommelen. En dan wordt het ‘Jump!’
Jumpt U alvast even gezellig mee op deze zondagmiddag?
scriptgirl.nl 
Het is een goed nummer – alleen jammer dat Madge zich tegenwoordig zo bezighoudt met haar Moeder Theresa complex. Ik hoop niet dat het Madonna’s verachtelijke adoptie-fetisj was die U inspireerde om zich te laten adopteren of dat lieve aapje te adopteren?!
Leuk dat U het zegt, want …
Ik heb inderdaad even overwogen ook een baby uit Malawi te adopteren. Maar kwam er net op tijd achter dat ik meer van apen dan van kinderen hou.
Grapje.
Madonna heeft er niets mee te maken. Heb het helemaal zelluf bedacht om een aapje te adopteren 😉