Een stoer wijf.

Het interview met danslegende Germaine Acogny dreigde mis te gaan. Ik was te laat, het begin van het gesprek begon ietwat stroef en het interview werd na tien minuten al onderbroken door een telefoontje dat mevrouw Acogny niet zinde…

‘Hoe kan je in godesnaam te laat zijn?’ zullen nu een aantal mensen denken. Terecht, Het is per slot van rekening regel nummer 1 voor een interview: Kom altijd op tijd voor een afspraak. Waar. Toch, ik was op tijd. Alleen zat ik in de lobby van het hotel waar ze verbleef op haar te wachten en zat zij te wachten op haar hotelkamer. Een telefoontje een kwartier later naar haar contactpersoon schiep duidelijkheid. Het was, wat ook wel mooi, ‘miscommunicatie’ wordt genoemd. Ze verwachtte mij op de telefoonkamer. Na een belletje van de receptionist stapte ik de lift in.

Daar stond ze ndat de liftdeuren weer opengingen; Germaine Acogny. Een Afrikaanse danslegende van begin zestig die in Nederland is om weer een aantal workshops te geven. Haar man daarentegen geeft presentaties bij allerlei NGO’s en andere organisaties die hun dansschool, l’Ecole des Sables, in Senegal ondersteunen. En één van die NGO’s is mijn werkegever. Vandaar dat ik erop werd uitgestuurd voor een interview met deze danseres.

Een kaalgeschoren hoofd, een gezicht waar amper make-up op was te ontdekken en een zwarte relaxte joggingbroek plus zwart hemdje om het prachtige danseressenlijf. De enige accessoire die eruit knalde was haar dikke Afrikaanse ketting om haar hals. Ontspannen schonk ze water in. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik, zelfs toen ik voor de vijfde keer mijn excuses had aangeboden, niet zo ontspannen was.

De vragen kwamen raar mijn mond uit rollen en met de minuut begon ik meer te stotteren, terwijl ik me intussen aan het bedenken was hoe ik in godesnaam aan mijn werkgever moest gaan vertellen dat ik te laat was. Acogny bleef intussen beleefd antwoorden, maar zin had zij d’r ook echt niet meer aan.

Tot de telefoon ging. En zij opnam. In rap Frans uitte ze haar ongenoegen. Mijn middelbare school Frans kwam inmiddels ook in rap tempo terug. Het was duidelijk; ze was niet gelukkig met de mededeling van de persoon aan de andere kant van de lijn, maar kalmeerde wel. Na een paar minuten hing ze op. ‘Sorry, Senegal’. Ze schudde haar hoofd en lachtte. Nadat ik haar herinnerd had waar we waren gebleven, was de stemming opeens wezenlijk anders.

Tijdens het telefoongesprek was ik rustiger geworden en Germaine vond het prima om haar aandacht even ergens anders op te vestigen. Voor ik het wist vlogen de anekdotes over tafel, vertelde ze wat haar passie, dromen en onzekerheden waren en lachtten we hartelijk om een aantal grappen. En ja, als interviewer moet je gepaste afstand houden, maar aangezien ik tenslotte niet voor Pauw en Witteman werk, raakte ik met de minuut meer onder de indruk van de vrouw.

We hebben het namelijk wel over een vrouw die besloot professioneel danseres te worden in een Afrikaans land waar vroeger dansen nog werd gezien als hobby. Een vrouw die na een scheiding het met haar twee zoontjes in haar eentje moest rooien en desondanks toch beroemd werd met haar eigen danstechniek waarin ze moderne en afrikaanse dans mixte. Maar ook haar eigen dansgezelschappen had en die ook wel eens zag mislukken. Die omgaat met dichters, presidenten en artiesten en desondanks gewoon weer met haar eigen man de eerste dansschool voor moderne dans in Afrika heeft opgericht. Een vrouw die is uitgeroepen tot één van de 100 invloedrijkste Afrikanen. Zo’n vrouw.

‘Het gaat allemaal om liefde’ zei ze, terwijl ze mij aankeek. ‘En respect’. ‘Geduld, doorzettingsvermogen en liefde. Dat is belangrijk’.’ Om daarna weer in een heerlijke anekdote te vervallen over haar tijd in Parijs. De verhalen die ik heb gehoord, zijn nog maar een topje van de ijsberg. Inspirerend ook. Zo’n iemand, zo’n stoer wijf, wil je meer horen vertellen.

En als je overigens meer wilt weten, dan lezen jullie maar het interview als het af is.

‘Misschien zien we elkaar nog eens in Senegal’ zei de lieverd aan het einde . Ik knikte. Het leek me enig. En een tweede ontmoeting met dit fantastische mens, graag. Je kunt geen stoere wijven genoeg kennen.

En wil je meer weten over ‘l’Ecole des Sables? Kijk dan even hier.