North Sea Jazz.

Het was even een jaartje wachten, maar vrijdagavond barst het jazzfeestje dan toch echt los in Rotterdam. En dat festijn heet North Sea Jazz.

Een drie dagen durend festival waar je de meest uiteenlopende artiesten op het gebied van jazz, maar ook soul en zelfs rap kunt zien. Want denk je dat het allemaal van die mannen in zwarte pakken zijn die moeilijke, niet te volgen jazz riedeltjes staat te tokkelen, dan heb je het goed mis. Natuurlijk zijn die er wel te vinden, maar meestal ergens in een zaaltje achteraf.

De grote zalen zijn bestemd voor sterren als Chaka Khan, Paul Simon of zelfs Snoop Doggy Dog. En die laatste gaf overigens één van de leukste, energiekste optredens ooit. En ik kan het weten, want ik was erbij.  Wie kan nu nee zeggen tegen een aantal rappers die heel hard schreeuwen dat we het moeten droppen ‘like it’s hot.‘

Dit jaar heeft het festival ook een fantastische line-up. Geluksvogels die al vrijdag naar het feestje gaan, kunnen kiezen tussen artiesten als BB King en Duffy.  Ga je op zaterdag? Dan kan je artiesten als Erykah Badu, Amos Lee of James Talor niet overslaan. Zondag gaan we uit ons dakje met optredens van – waar zullen we eens beginnen- Seal, Adele, Q-tip, Kyteman, Postman, Melody Gardot en Jamie Cullum.

Dat wordt rennen tussen de champagne, prosecco, mojito’s, oesters en de kibbeling door. Jaja, want waar het vaak op festivals zoeken is naar goed eten en drinken is dat hier geen probleem. Wilt U oesters? Prima, krijgt U oesters bij de oesterstand. Maar als U zin heeft in Thais, Italiaans of iets anders trés exotisch dan komt U ook aan Uw trekken.

Heerlijk vond ik die variatie toen ik voor het eerst in 1999 werd uitgenodigd voor North Sea Jazz – het was nog in Den Haag- door twee bankiers met teveel geld en een voorkeur voor jonge blonde vrouwen. ‘Ik heb nog een kaartje over,’ zei Bankier 1 aan de telefoon. ‘Ga je mee?’  ‘Mwah,’ antwoordde ik. Want dat zeg je als je negentien bent en denkt dat North Sea Jazz vooral bedoeld is voor vijftigjarige Rita Reys- minnende mensen. ‘D’r is champagne,’ zei de beste man daarna. En toen was ik om.

Gelukkig maar, want die zondag had ik het helemaal naar mijn zin. Ik dronk cocktails, at oesters en sushi, danste de longen uit mijn lijf tijdens een optreden van een Zuid-Afrikaanse band ( geen idee wie of wat) en deinde lekker mee met een optreden van de Amerikaanse saxofonist David Sanborn. Ik werd die dag verliefd op North Sea Jazz.  En bleef komen. Al heb ik één editie moeten skippen vanwege een rug die niet bepaald mee werkte. U begrijpt hoe blij ik was die dag.

Maar de andere edities, zelfs in Rotterdam ( Den Haag bleek een beetje te klein),  maakten alles goed. Zo herinner ik me een onvergetelijk optreden van Marcus Miller die inviel als vervangende act toen twee jaar geleden Amy Winehouse niet kwam opdagen. De DJ zette ‘Rehab’  in en de zaal ontplofte. Duizenden mensen stonden keihard dat beroemde nummer over een rehab mee te zingen. Kippenvel. Dat geldt ook voor een optreden van Leela James die tijdens een zinderend optreden giga veel mensen uit het publiek trok om op het podium te dansen. Heerlijk.

Daarom verheug ik mij mateloos op North Sea Jazz. Gewoon omdat je d’r zo verrekt blij van wordt.

En nu nog even ‘Rehab’ van Marcus Miller, vanwege de voorpret.