Michael Jackson Memorial Service.

De halve wereld zat d’r al op te wachten, maar nu is dan de herdenkingsdienst voor Michael Jackson eindelijk begonnen. Hebt U even, want is ’t een lange, lange aaneenschakeling van optredens van artiesten, veel dominees en een sporter hier en daar.

Na een korte introductie van zanger, en één van de twee Motown oprichters, Smokey Robinson die twee verklaringen van Diana Ross ( waarom ze d’r niet was) en Nelson Mandela ( Waarom ‘ie vond dat MJ zo belangrijk was, en dat was vanwege de emancipatie van the afro-americans) op las, zaten we twintig minuten naar een podium in The Staples Center in LA te staren.

Tot dat onder een prachtige gospel de kist werd binnen gedragen. Naar verluidt een gouden variant met veel bloemen d’r op. Daarna kregen we een korte preek voorgeschoteld van een familievriend en pastoor met de heerlijke naam Luscious  Smith. En Luscious was ‘ie. Doe mij ook zo’n dominee. Maar dan wel als ik nog kan ademen. Anders heb je er zo weinig aan.

En eindelijk werd de blik met grote sterren open getrokken. Eerst kregen we Mariah Carey te zien, die ietwat vals ‘I’ll be there’ inzette. U weet wel, één van de grootste hits van The Jackson Five. Trey Lorenz, de schat waarmee Mariah die coverhit scoorde, werd ook nog eens uit een of andere duistere hoek van het podium getrokken. Na afloop werden we getrakteerd op een verhandeling van actrice Queen Latifah over de invloed van Michael op de rest van de wereld. Vervolgens stond Lionel Richie ‘Jesus is love’ mee te galmen.  Mooi hoor. Snap niet waarom ‘ie nog geen gospelplaat heeft gemaakt. Is toch zoveel leuker dan dat Symfonica in Rosso.

En verrek, daar was Berry Gordy ( Schijnt dat ’t personage van die platenbaas uit de film ‘Dreamgirls’  op hem is gebaseerd). Die andere oprichter van Motown. En platenbaas numero uno in de jaren zestig. De beste man was gezellig herinneringen aan ’t ophalen. De broers van MJ keken – die er dankzij de donkere zonnenbrillen uit zagen als maffioso – glimlachend op de eerste rij toe. Want oh, oh, wat was het leven toen mooi, grappig en leuk. Verwacht niet dat meneer Gordy zal toegeven dat ‘ie vooral dat kleine jochie het podium opstuurde, omdat ‘ie d’r zo lekker geld aan kon verdienen. Maar goed, als je maar heel hard roept dat Michael Jackson ‘the greatest entertainer’ was,  is het al snel goed. Na de mooie woorden van meneer Gordy kregen we dat andere Motown icoon, Stevie Wonder, te zien. Aan de piano welteverstaan. En even fijn als altijd.

Daarna werd de blik Beroemde Sporters open getrokken in de vorm van de twee enorme basketballers Kobe Bryant en Magic Johnson. Briljant, vooral vanwege de anekdote van Magic over een gezamenlijk Kentucky Fried Chicken diner. Vraag is wel waar Michael Jordan was? Of zou hij geen vriendje zijn geweest?

Jennifer Hudson was er in ieder geval wel. Om het nog maar eens over een Dreamgirl te hebben. ‘Will you be there, ‘ had waarschijnlijk niet beter gezongen kunnen worden vanavond. Tenzij Aretha Franklin ook nog in de house was. Al was de daaropvolgende donderpreek van dominee en politiek activist Al Sharpton  ietwat intimiderend. Als ‘ie geen dominee was geworden, had de man het prima gedaan als bulderende generaal.

Door John Mayer op gitaar konden we weer even uit ons hoekje kruipen waarin we waren gaan zitten na die angstaanjagende preek van Big Al. Een beetje meedeinen op een instrumentale versie van ‘Human Nature’ kalmeerde weer een beetje. Ietwat saai was ’t wel. Gelukkig maakte actrice Suddenly Susan Brooke Shields weer veel goed. Was net als MJ ook al zo’n kindsterretje. En daarom begrepen die twee elkaar, vertelde ze met een brok in de keel en tranen in haar ogen.

Als je dacht dat we het daarmee hadden gehad met de emotionele acts? Fout! Broer Jermaine Jackson – die van dat briljante ‘When the Rain begins to fall’ met de onnavolgbare Pia Zadora- zong ‘Smile.’ Met een foto van The Jackson Five op de achtergrond. Ah … Voor we dat even konden verwerken, kregen we de twee kinderen van Martin Luther King op ’t podium. Die gast deed ook al een Al Sharpton. Ten minste, dat probeerde ‘ie. Goddank was zuslief wat rustiger. Daarna gingen we lekker verder met de afgevaardigde Sheila Jackson Lee. Als de politiek het niet meer voor haar doet, kan ze altijd ook nog dominee worden. Zohee, wat kunnen die mensen lekker sterk de klemtoon leggen op bepaalde woorden.

Iedereen kon vervolgens even een traantje meepinken met ‘Gone too soon’ van Usher. Die ’t zelf trouwens ook niet droog hield. Gelukkig maakte Smokey Robinson met z’n droge humor alles weer goed. En om de cirkel weer even rond te maken, trad een jochie met een onuitspreekbare naam ( heeft iets als Britain’s got Talent gewonnen) op met ‘Who’s loving you.’ De opmaat voor ’t nummer  ‘We are the World,’ dat werd aangekondigd door producer Kenny Ortega.

Over meedeinen gesproken; dat deden de familie Jackson én Michael’ s kinderen ook. Let op, zonder maskers. Dat gold ook voor die andere kiddo’s die op het podium werden gestuurd tijdens ‘Heal the world.’  En ook mensen als Lionel Richie en Brooke Shields werden richting podium gebonjourd. Kortom,  ’t was lekker druk on stage.

Na emotionele afsluitende woorden van broers Jermaine en Marlon en dochter Paris ( ’t arme huilende meissie) verdween de familie van het podium. En werd de kist weg gereden. Nog één blik op de familiefoto van de Jackson familie, met daarvoor een leeg podium met alleen een microfoonstandaard d’r op  was best een mooi beeld. Droevig, dat dan weer wel.

Gelukkig kregen we daarna pastoor Luscious Smith nog. Met een gebed. Konden we daarna toch nog even rustig slapen.

Em om nu niet al depressief te worden, gaan we voor officiële bedtijd,  nog even heel erg blij worden van deze golden oldie. Toen MJ nog jong was en de rest van de wereld deugde.