Jaja, het was the day after na de herdenkingsdienst van Michael Jackson. En overal op tv, radio en internet werd je overspoeld met alle recaps, reacties en herhalingen. Het was een eindeloze reeks aan toespraken, optredens en emotionele reacties in beeld.
Totdat iemand vandaag – die mijn blog van dinsdag gelezen had – vroeg per mail wat ik nu het indrukwekkendste moment van de avond vond. En ik geef eerlijk toe; dat vind ik verrekt moeilijk te zeggen. Lionel Richie die een fijne gospel zong? Heerlijk. De ‘tribute’ van Stevie Wonder? Niets meer aan doen.
Maar wat me echt raakte was ‘We’ll you be there,’ vertolkt door Jennifer Hudson. Ik werd er – en nu ga ik een woord gebruiken waar ik behoorlijk hekel aan heb – ontroerd door. Wat zeg ik? Tranen in mijn ogen.
Ook omdat die Jennifer Hudson heel prachtig zwanger stond te wezen – na die gruwelijke moord op haar zus en neefje- en heel cool and collected één van de mooiste nummers van MJ – volgens mijn errug bescheiden mening dan – stond mee te galmen.
Michael Jackson himself was vast reuze trots op d’r geweest.
Al pinkte ik hier ook een klein traantje bij weg, met dank aan Usher.
En nu is ’t over en uit met het sentimentele gedoe.
scriptgirl.nl 
Plaats een reactie