Soms heb je van die momenten dat je je best volwassen en reuze verantwoordelijk voelt. Als je weer ‘ns je belasting hebt betaald of wanneer je besluit op een zaterdagavond met een boek in bed te liggen in plaats van wijntjes weg te tikken in een te donkere kroeg waar je nog mag roken.
Maar je hebt die momenten ook héél vaak niet. Dan voel je je weer even pak ‘m beet vijf. De één heeft het als zij of hij weer even kansloos danst of luchtgitaart op de muziek van jeugdhelden en bij mij … zijn het glitterschoenen die het kleine meisje weer in me naar boven halen.
Jazeker. Glitterschoenen. De ordinaire variant. De exemplaren die je moeder vroeger in de kast had staan en waar je stiekem als vijfjarig meisje in rond liep. Want niets leek zo volwassen en sophisticated als glitterschoenen met een hak. ( Al kunnen rode stiletto’s ook een magische aantrekkingskracht hebben). Ook al slofte je erin rond, in plaats van lópen. Is namelijk behoorlijk moeilijk als die krengen maten te groot zijn. Te klein is ook geen pretje, maar da’s in deze kwestie nog niet ter zaken doende als vijfjarige.
Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat mijn moeder geen glitterschoenen had. Wel hoge hakken. Dus het gedonder dat de kleine meid d’r in wilde sloffen begon anyway anyhow. Niet dat ik niet van glitters droomde overigens. In winkels keek ik altijd verlangend naar schoenen met pailletten, glitters en andere metallic laklaagjes. Al was ik de material girl herself.
Nooit gekregen natuurlijk, want welke rechtgeaarde moeder geeft haar dochter glitterschoenen onder de 15 jaar? Niet in Friesland. Tenzij dochterlief iets doet met tapdansen, stijldansen of iets anders wat met glitters van doen heeft. Maakt niet uit, want ik kwam niet in aanmerking voor alle opties aangezien ik niet die ‘sporten’ beoefende. En d’r ook niet bepaald geschikt voor was als getormenteerde tiener op Dr. Martens.
Ergens in mijn puberteit gaf ik dan ook de wens op om ooit eens glitterschoenen te kopen op. Kom op, het wás de puberteit. De tijd van moeilijk doen, interessant proberen te kijken en daar absoluut niet in slagen. Dat geldt voor het interessant kijken dan. Moeilijk doen was ik achteraf bekeken best goed in. Wel keek ik stiekem altijd naar schoenen met pailletten. Maar dat viel in de categorie ‘Take That’. Wel luisteren, maar en plein public keihard ontkennen dat je ze leuk vond.
Al waagde ik me de eerste jaren van mijn studententijd ook niet aan de glitters. Misschien maar goed ook, want die schoenen hadden waarschijnlijk alleen maar één afterparty tot 12 uur ’s middags overleefd. Denk in dit geval vooral aan andere partygangers die niets eens wisten van voren dat ze van achteren leefden. Laat staan dat het in hun hoofdjes op kwam dat ze op jouw gevoelige teentjes trapten en jouw glitterschoenen vertieften. Een voordeel voor hen: energie voor een woedeaanval had ik ook niet meer gehad áls dat gebeurd was. En da’s een understatement gezien mijn staat rond een uur of drie op diezelfde feesten.
Maar vooruit. rond mijn 26ste kocht ik eindelijk een paar ballerina’s met glitters. Die er al na pakweg twee dagen afvielen. Weg pret, weg fun. Een fascinatie is één ding, de realiteit een ander. Dus dat was het met die kloteglitters, concludeerde ik. Ze vielen er gewoon af? Dan was ik er klaar mee.
Tot ik me een paar weken geleden ergens in het hoge noorden bevond en opeens heus zomaar met vriendin P. in een schoenenwinkel stond. Vertederd keek ik naar een vijfjarig meisje die haar voetje in veels te grote glitterschoenen stak. ‘Kom maar, we gaan naar de spiegel’,zei de schat van een verkoopster. ‘Kan je zelf kijken hoe de schoenen staan’. En zo slofte het meisje naar de spiegel. De verkoopster keek vertederd, haar ouders waren ronduit ontroerd en ik kon maar één ding denken; ‘ik wil die schoenen hebben’. Heks die ik ben.
Zodra het meisje de schoenen uithad – ze waren toch veels te groot- sneakte de vijfjarige in me ze weg. Ik trok ze aan en even later liep ik even trots als het vijfjarige prinsesje voor me naar de spiegel.
‘Ze staan geweldig’, riep vriendin P. Die, mind you, gebruikelijk alles toejuicht wat zwart, chique en stijlvol is en opeens blijkbaar in een vlaag van verbijstering besloot dat glitterschoenen best konden. Dus ik kocht ze. Snel. Want voor je het wist zou die slimme vijfjarige terug komen omdat ze bedacht dat ze d’r later zo goed op zou kunnen stijldansen. Nee, dat was ik voor. (En ja, mocht dat zijn gebeurd dan was die vijfjarige daar best overheen gekomen. Desnoods had ik de lieve schat een Big Mac gevoerd in de nabijgelegen McDonald’s. Ja. Echt waar. Nou ja. Misschien had ik de ouders geld gegeven om voor de kleuter een Big Mac te kopen).
En van de weeromstuit heb ik twee weken later in Madrid een paar blauwe glitterschoenen gekocht. Overigens verkrijgbaar in een hoop kleuren. Geen last van schuldgevoel overigens, want geen vijfjarig meisje in zicht. Ten minste niet zichtbaar, want ergens bij die stelling glitterschoenen was een vijfjarige in het lichaam van een 28-jarige verrukt van haar aankoop.
Gepubliceerd op 17 februari 2009
Tags: glitterschoenen, liefde, schoenen, shoppen, winkelen
scriptgirl.nl 
Recente reacties