Een Oud-Hollandsch Zomeravondje in de zomer van 2010

Wat was het warm tijdens de 2010 editie van het Oud-Hollandsch zomeravondje. Maar wat was het leuk. Gezellig ook. Al was de service in Rosa’s Cantina even slecht, misschien wel slechter. Al was het wel een verrassing dat we überhaupt d’r nog in mochten na ons wangedrag van vorig jaar.

En we, daar bedoel ik moi en mijn vrienden mee. En vriendlief, die voor de eerste keer deze avond bijwoonde. De beste man vroeg zich af wat er zo typisch Hollands is aan deze avond. Logisch, want we zitten altijd in een Mexicaans restaurant in de zomer én drinken cocktails, sangria, wijn en Corona. Weinig Hollands aan. Degene die het heeft verzonnen, mag het zeggen.

Overigens klappert vriendlief niet vaak met zijn oren tijdens gesprekken, hij is mij gewend, maar zaterdagavond was het raak. Want mijn vrienden zijn – eh- nogal luidruchtig. En openhartig. En erger dan ik. Ook onderhoudender. Al zeg ik zelf.

Nu waren we wel met een aantal minder. Zo belden vriendinnetje D. en ’t Turkse vriendinnetje af. Ze waren te moe. Kan gebeuren. De anderen waren daarentegen niet te moe. Zelfs dat andere roze meisje kwam na een dag schilderen met heur vriend aanwaaien. ‘Hebben we al besteld? Ik ben zó toe aan een Corona…’

Besteld hadden we trouwens. Want aangezien de laatste twee later aanschoven, werden mobiel aan mij de keuze’s voor de gerechten doorgegeven. Voor mij volstrekt normaal. Valt onder de noemer ‘handigheid kent geen tijd.’

Vriendje P. vond ’t maar wat bijzonder. En maakte d’r – onder hoongelach- acuut een foto van. En vriendje F. bleef maar lachen. Terecht. Ik overweeg nu een carrière als telefoniste bij een restaurant dat eten bezorgt. Denk dat ik talent heb.

De anderen lachten vooral om het eten en drinken wat we als een stel kleuters vakkundig in onze schoten morsten. Zo zette vriendlief de toon door gezellig rode salsa-saus op zijn mooie, witte Boss broek te droppen. Heeft-ie er wel uit gekregen, danzkij tien citroentissues.

De gratis Pina Colada die  we kregen ( ‘Die hebben we over en één van jullie lust ‘m vast wel) werd tijdens het begroeten van het roze meisje door vriendlief vakkundig omgemikt. Gelukkig miste-ie de broek. Op de grond lag de cocktail er wat minder gelukkig bij.

Ook vriendje H. kon zijn spijkerbroek redden. En vriendje P. mikte de salsa-saus op een haar na op het plastic menu. Ik kreeg alleen maar taco-chips in mijn schoot en vriendje F. en Y. hebben wel eens raardere dingen gedaan met hun sangria en rosé ( Vriendje F. wordt nu nog steeds ‘Camping Fred’ genoemd).

Vriendje M. kwam er het minst vanaf. Een paar bier en wijn later kwam d’r een grote klodder salsa saus op zijn lichte zomerbroek terecht. We klapten en joelden dat het een lieve lust was. Misschien niet de meest voor de hand liggende reactie, wel de leukste. Daarna hebben we wel onze witte wijn opgeofferd aan het schoonmaken van de broek. We zijn de lulligste niet.

En daarna? Daarna werd het laat. Het roze meisje en haar wederhelft belanden in een Corona-gevecht ( Ik zal U niet vermoeien met de details) en de grappen vlogen over en weer. Vooral de trage bediening bleef een bron van vreugde. En voor ’t geval U er aan twijfelde: We bleven aan de lopende band bestellen. Is namelijk hartstikke handig als je telkens een half uur moet wachten op je drankje.

Die mensen van Rosa’s Cantina waren ons zat. Net als vorig jaar. Dan  heb ik slecht nieuws voor ze: Volgend jaar zitten we er weer. Maar dan zonder de salsa-vlekken in de witte broeken.