Voetbal kijken met drie vrouwen, een leatherboy en een hetero-man

Vriendlief had ’t gisteren niet makkelijk tijdens de wedstrijd Nederland-Brazilië. Normaal gesproken is de beste man gewend om met een of meerdere totaal voetbalminded mannen serieus naar een wedstrijd te staren. Dat ging gisteren dan toch een beetje mis.

Niet dat ’t niet gezellig was. Integendeel, het was reuze gezellig met ’t Turkse meisje, vriendinnetje D. en vriendje P. Die laatste was al eerder gearriveerd om me te helpen met het bouwen van mijn gloednieuwe site ( Waar we overigens nog een avondje voor moeten zitten,  maar da’s alleen maar gezellig) en daarna arriveerde vriendlief uit Friesland. Met heel veel boodschappen. Want daarna waren we van plan de BBQ weer op te stoken. Dat kan namelijk  prima op een balkon van twee bij twee.

Het Turkse meisje en vriendinnetje D. arriveerden al vrij snel daarna. Net op tijd voor de wedstrijd. De blikjes bier werden open gemaakt, de wijn werd ingeschonken en het chips in de schaal stond klaar. En wij waren er ook klaar voor. Want zin hadden we er aan, gezien de oranje outfit van vriendlief.

Overigens verging het lachen ons snel na de goal van Brazilië die er verrassend snel in werd getikt door Robinho. Ik weet niet wat U dacht, maar wij waren ontzet. ‘Damage control,’ hoorde ik ergens ’t Turkse meisje mompelen. Vriendlief ging van ellende alvast het vlees maar klaarmaken voor de BBQ. De oranje cowboyhoed bleef gelukkig wel op.

Vriendinnetje D. ontpopte zich tot de vurigste fan in de kamer. ‘Ja, ja, jaaaaaaaaaaa. Oh nee. Toch niet,’ was een terugkerende gil. ‘ Vriendje P. was ook lekker bezig. ‘Naar beneden, naar beneden, naar beneden,’ riep-ie als de bal op de verkeerde helft belandde. ‘Wat moet ik dan zeggen?’ zei-ie tegen ’t Turkse meisje  dat ‘m met gefronsde wenbrauwen bekeek. ‘Naar links of naar rechts?’ opperde ze.

U begrijpt: de stemming zat er lekker in. De scheids was in onze ogen waardeloos ( ‘Stomme K-Jap, we kopen geen Sony meer’ en ‘ook geen Toyota!’), de Brazilianen ook ( ‘Ze zijn aan ’t schoffelen, dat doen ze bij de gemeente ook. Schoffelen’) en de Nederlandse voetballers werden uit volle borst aangemoedigd ( ‘Maarten Stekelenburg, wil je met me trouwen?’)

Tot lichte ontzetting van vriendlief. Vooral de combi voetballers en seks, hebben hetero-mannen het tijdens de wedstrijd niet zo op. Ook uitspraken als ‘wat een lijf heeft die vent’ worden niet echt gewaardeerd. U kunt zich voorstellen dat de beste man het niet makkelijk had. 1-0 achter staan en dan dit soort opmerkingen. Gelukkig kon-ie wel prima overweg met het mes en het BBQ-vlees.

Het tij keerde toen de eerste bal in ’t Braziliaanse goal werd getrapt. Vriendlief verliet onmiddellijk het aanrecht en sprong op en neer. Samen met de rest van ons. Gillen en schreeuwen deden we. En zo hoort het. Ik had overigens het niet eens gezien, want als we achter staan kruip ik achter m’n laptop. Dat ik niet kijk brengt namelijk geluk. De rest van het gezelschap vond het vooral erg prettig dat ik de rest van de wedstrijd daar bleef zitten.  Want Nederland scoorde.

Vandaar dat ik ook de 2-1 heb gemist.  Gelukkig kon ik wel twitteren. Is leuk, kan je namelijk live alle bovenstaande onzin meteen wereldkundig maken.  Kon ik ook vertellen dat vriendlief weer gelukkig was. Wat zeg ik, de man was énorm gelukkig. Zo gelukkig dat-ie ons gezelschap helemaal prima vond. En dat we zo vaak als we maar wilden, konden zeggen dat Stekelenburg ‘zo’n leuke vent was.’

Vriendlief heeft het ons vergeven. Al is-ie vast blij dat hij dinsdag de halve finale niet met ons hoeft te kijken, maar gewoon met hetero voetbalminded mannen. En wij? Wij kijken wel samen. Bij vriendinnetje D. Die heeft namelijk ook een laptop en een plaats waar ik niet de tv kan zien. Val ik vriendlief wel per sms lastig. Want een telefoon kan-ie uitzetten. Ons niet.

Vooruit, doen we het nog één keertje. Nog één keer gaan we kijken hoe Nederland de goddelijke kanaries uit de wedstrijd knikkert. Met dank aan Jack van Gelder.

Een Oud-Hollandsch Zomeravondje in de zomer van 2010

Wat was het warm tijdens de 2010 editie van het Oud-Hollandsch zomeravondje. Maar wat was het leuk. Gezellig ook. Al was de service in Rosa’s Cantina even slecht, misschien wel slechter. Al was het wel een verrassing dat we überhaupt d’r nog in mochten na ons wangedrag van vorig jaar.

En we, daar bedoel ik moi en mijn vrienden mee. En vriendlief, die voor de eerste keer deze avond bijwoonde. De beste man vroeg zich af wat er zo typisch Hollands is aan deze avond. Logisch, want we zitten altijd in een Mexicaans restaurant in de zomer én drinken cocktails, sangria, wijn en Corona. Weinig Hollands aan. Degene die het heeft verzonnen, mag het zeggen.

Overigens klappert vriendlief niet vaak met zijn oren tijdens gesprekken, hij is mij gewend, maar zaterdagavond was het raak. Want mijn vrienden zijn – eh- nogal luidruchtig. En openhartig. En erger dan ik. Ook onderhoudender. Al zeg ik zelf.

Nu waren we wel met een aantal minder. Zo belden vriendinnetje D. en ’t Turkse vriendinnetje af. Ze waren te moe. Kan gebeuren. De anderen waren daarentegen niet te moe. Zelfs dat andere roze meisje kwam na een dag schilderen met heur vriend aanwaaien. ‘Hebben we al besteld? Ik ben zó toe aan een Corona…’

Besteld hadden we trouwens. Want aangezien de laatste twee later aanschoven, werden mobiel aan mij de keuze’s voor de gerechten doorgegeven. Voor mij volstrekt normaal. Valt onder de noemer ‘handigheid kent geen tijd.’

Vriendje P. vond ’t maar wat bijzonder. En maakte d’r – onder hoongelach- acuut een foto van. En vriendje F. bleef maar lachen. Terecht. Ik overweeg nu een carrière als telefoniste bij een restaurant dat eten bezorgt. Denk dat ik talent heb.

De anderen lachten vooral om het eten en drinken wat we als een stel kleuters vakkundig in onze schoten morsten. Zo zette vriendlief de toon door gezellig rode salsa-saus op zijn mooie, witte Boss broek te droppen. Heeft-ie er wel uit gekregen, danzkij tien citroentissues.

De gratis Pina Colada die  we kregen ( ‘Die hebben we over en één van jullie lust ‘m vast wel) werd tijdens het begroeten van het roze meisje door vriendlief vakkundig omgemikt. Gelukkig miste-ie de broek. Op de grond lag de cocktail er wat minder gelukkig bij.

Ook vriendje H. kon zijn spijkerbroek redden. En vriendje P. mikte de salsa-saus op een haar na op het plastic menu. Ik kreeg alleen maar taco-chips in mijn schoot en vriendje F. en Y. hebben wel eens raardere dingen gedaan met hun sangria en rosé ( Vriendje F. wordt nu nog steeds ‘Camping Fred’ genoemd).

Vriendje M. kwam er het minst vanaf. Een paar bier en wijn later kwam d’r een grote klodder salsa saus op zijn lichte zomerbroek terecht. We klapten en joelden dat het een lieve lust was. Misschien niet de meest voor de hand liggende reactie, wel de leukste. Daarna hebben we wel onze witte wijn opgeofferd aan het schoonmaken van de broek. We zijn de lulligste niet.

En daarna? Daarna werd het laat. Het roze meisje en haar wederhelft belanden in een Corona-gevecht ( Ik zal U niet vermoeien met de details) en de grappen vlogen over en weer. Vooral de trage bediening bleef een bron van vreugde. En voor ’t geval U er aan twijfelde: We bleven aan de lopende band bestellen. Is namelijk hartstikke handig als je telkens een half uur moet wachten op je drankje.

Die mensen van Rosa’s Cantina waren ons zat. Net als vorig jaar. Dan  heb ik slecht nieuws voor ze: Volgend jaar zitten we er weer. Maar dan zonder de salsa-vlekken in de witte broeken.

Rode Wijn & Dansmuziek

Mijn arme buren. Die zullen vannacht waarschijnlijk geen oog dicht hebben gedaan vanwege de eurovisiesongfestivalhits die uit de speakers schalden en ons keiharde gekrijs die ik en mijn vrienden produceerden om boven datzelfde lawaai uit te komen. U begrijpt: we hadden weer eens een feestje.

En aan een feestje waren we wel weer toe na een hectische drukke werkweek en een hondje dat ingeslapen moest worden. Bovendien waren vriendjes N. en M. net veilig terug gekeerd van hun rondreis in Afrika, zijn vriendjes F. en H. lekker assertief bezig, vriendinnetje A. net d’r vakantielover gedist en vriendlief? Na ja, die is altijd in voor een feestje.

En dus begonnen we nog heel fatsoenlijk met een borrel. Maar al snel vloeide de wijn sneller en sneller. Dat tempo ging alleen maar harder na het dinertje. Het volume van de muziek werd opgeschroefd, de tafel aan de kant geschoven en de hakken werden uigeschopt voor het betere danswerk. Op – natuurlijk – Turkse popmuziek en de onvermijdelijke Eurovisiesongfestivaltoppertjes. Al moest vriendlief vast even slikken toen ‘ie me los zag gaan op ‘My Number One’ van Helena Paparizou.  Maar de schat doorstond het dapper.   

Tot diep in de nacht werd er gedanst en tientallen foto’s gemaakt. Tot de wijn bijna op ( met de nadruk op bijna ) was, vriendinnetje N. op mijn bed crashte en ik ook moeite kreeg om het muzikale tempo bij te houden.

Vanochtend bekeek ik het visuele resultaat op de foto’s. En kon maar één ding concluderen: aan onze rode konen en de lach op de gezichten te zien was het een mooi feestje. Nu maar hopen dat de buren er ook om kunnen lachen.

En om even in de stemming te blijven, hier is ‘ie dan nog een keertje: My Number One

Sneeuw, vodka en een beetje wijn.

Mijn vriendengroep komt één keer in de zoveel tijd bijeen. Zo hadden we in de zomer een oud-hollandsch avondje, daarna de tweede editie van de Pink Prosecco Party Deux en nu was het tijd voor een zondagmiddagborrel. Die borrel is later door vriendje Y. omgedoopt tot de Snow and Vodka Party. Want het sneeuwde hard buiten en daar kan maar één ding op gedronken worden. Juist. Vodka.

Het idee voor het feestje ontstond pak ‘m beet een dikke maand geleden. Mijn vrienden en ik mailen namelijk wat af. Over mannen, werk, Kylie Minogue en allerlei andere triviale dingen die ons dagelijks akelig hard bezig houden. Handig om elkaar op de hoogte te houden, maar nog leuker om elkaar eens face-to-face wat zaakjes toe te fluisteren. En dus bedachten vriendje  P. en ik het ludieke plan om een borrel te organiseren bij mij thuis. Met veel drank en foute muziek.

Zo gezegd. zo gedaan. Want als d’r een feestje georganiseerd moet worden sta ik vooraan. Dat rijmt. Maar ik grijp nu eenmaal ieder excuus aan om iedere zondagmiddag te bombarderen tot een feestelijke gelegenheid. Maakt het leven zoveel leuker. En dus ging er een mailtje de deur uit.  Tot grote instemming van ie-de-reen. We hadden alleen buiten één spelbrekertje gerekend: de sneeuw die de laatste dagen met bakken tegelijk uit de hemel viel. Een sprookjesachtig wit Vondelpark was het gevolg, maar de afzeggingen ook.

Om een uurtje of 12 zondagmiddag ging de telefoon. Vriendinnetje N. zegde af. Een autorit vanuit Den Bosch naar Amsterdam is namelijk niet echt aan te bevelen tijdens dat glibberweer. Een uurtje later belde vriendinnetje R. ook af. Treinen reden niet vanuit Eindhoven. En een stukkie lopen naar Amsterdam moet je natuurlijk ook maar zin in hebben.

En nadat het officieel tot glad glibberweer  in Amsterdam was verklaard, zou het niet vreemd zijn geweest als meer vriendjes en vriendinnetje nee hadden gezegd. Maar niets was minder waar. Vriendje Y. stond als eerste paraat met gin en wodka, vriendje M. nam bubbelwijn mee, vriendje M. en vriendinnetje S. de coacktailshaker en vriendje F. installeerde zich al meteen met een glas rode wijn op de bank. ( Wilt U overigens weten wat vriendje F. wan de avond vond? Klikt U dan even hier.)

De wodka ging er rap doorheen, de gin ook, de witte wijn eveneens en het eten was ook binnen in een ommezwaai op. De muziek werd harder gezet, de gesprekken werden luider en verhitter en een glas sneuvelde. Het antwoord hoe het feest eindigde, moet ik U schuldig blijven. Daarvoor was de impact van de vodka iets te heftig. Maar volgens vriendlief, die zo dapper was alles op te ruimen ( inderdaad, die gast mag blijven) , was het erg gezellig.

Mijn hoofd vond het vanmiddag iets minder gezellig, maar ik vermoed dat die andere mensen uit mijn vriendengroeppie van hetzelfde last hadden. je moet per slot van rekening iets over hebben voor een Vodka-middag op een winterse decemberdag.  Gaan we ons in de zomer wel weer bezatten aan zoiets als prosecco.

Het was écht een goed weekend.

Vandaag blogde ik al eerder over vriendjes F. en H. die ook aanwezig waren op ’t reuze gezellige feestje van gisteravond. Vriendje F. heeft ook zijn duit in het digitale internetzakje gedaan en d’r een blog over geschreven op zijn website.

Leest U hier maar even verder over De Toppers, homomannenkoren en verjaardagsfeestjes in Oud-Zuid.

Vrouwelijke solidariteit

Op verzoek van een aantal Vrienden. Een column uit ’t Bepster archief ( Vriend M. Sorry.)

Maandag 18 september 20.31. Mijn telefoon piept. Hoera, een SMS:

“Hi Daan, vier paar schoenen is toch niet overdreven voor vier dagen Parijs? X.S”

Ik weet al hoe laat het is. Vriendin S. gaat met haar vriendje M. vier dagen naar Parijs en ik voel de bui hangen: M. vindt het aantal paar schoenen dat S. wil meenemen lichtelijk overdreven. En wat doe je dan als meisje? Je schakelt je minstens zo’n modeverslaafde vriendin in. U begrijpt ‘m al: meestal ben ik de pineut. Gelukkig ben ik nooit de beroerdste meteen en eerlijk mijn mening te geven.

“Je moet minstens vier paar schoenen meenemen. Een paar om in te lopen overdag, schoenen om in uit te gaan, ballerina’s, laarzen en eventueel sneakers. Eigenlijk vijf paar dus. X daan”

Natuurlijk weet ik dat ik daar geen mannelijke vrienden mee ga maken.

Een minuut later – 20.34 om precies te zijn- piept mijn telefoon weer:

“Dankjewel. Nu moet ik met vijf paar schoenen gaan sjouwen. M. ”

Oh. Nee, inderdaad geen vrienden gemaakt. Maar ik vind dat mannen niet moeten piepen als het om de bagage van een vrouw op reis gaat. En in het kader van ik-ben-toch-de-boevrouw sms ik terug:

“Dat kun jij best. Ben jij nou een echte vent of niet?”

Wat me om 20.36 de volgende SMS oplevert:

“Daan. Vijf paar schoenen is toch niet raar? X.S ”

Inderdaad niet. Dat vraagt om een extra bevestiging:

Lieve S. Ik vind dat je je nog hebt ingehouden. X daan

Want dit heet solidariteit onder vriendinnen. Zeker als het om mode, vakantie en bagage gaat. We weten allemaal dat mannen op hol slaan zodra ze de koffer en tas zien die de vrouwen mee willen nemen op vakantie. Het ding is altijd te groot en te zwaar. Geen moment denken ze er aan dat jij al die leuke outfitjes nodig hebt om er op je allerbest uit te zien. Nee hoor, allerlei praktische argumenten worden aangedragen om maar te zorgen dat jij een extra paar schoenen thuis laat of dat fabuleuze jasje niet meeneemt.

En dan heb je als laatste redmiddel een vriendin nodig die bevestigt dat dat wel moet. Sterker nog, het is noodzakelijk. Dat is precies wat ik heb gedaan. Dan maar een mannelijke vriend minder.

Sorry Vriend M.

Gepubliceerd op 11 janauri 2007