De Huldiging van het Nederlandsch Elftal

‘Zouden er wel genoeg mensen komen naar de huldiging van het Nederlands Elftal,’ dacht ik vanochtend een tikkie bezorgd. Was nergens voor nodig, want ondanks het feit dat Nederland tweede werd bij het WK, kwamen toch meer dan een half miljoen mensen opdagen in hoofdstad en my hometown Amsterdam.

Gelukkig maar, want de Nederlanders die het meest last hadden van een kater, wrang gevoel en wat-al-niet-meer, waren de spelers zelf. Geen wonder, voetbal je je met z’n allen vijf weken lang helemaal de tandjes, gaat het in de finale mis. En dat is balen. Voor iedereen.

Gelukkig voor iedereen kwam er toch een rondvaart door de grachten en een huldiging op het Museumplein. En dat was leuk. Dolenthousiaste spelers en dolenthousiast publiek op boten, aan de grachten en op het Museumplein. Naarmate de tocht vorderde, werden de spelers alleen maar vrolijker. We zagen warempel een brok in de keel van bondscoach Bert van Marwijk. Of kunnen we beter ‘Bertje’ zeggen?

Het was een feest. Schijnt goed te zijn voor de verwerking. Zeggen ze. En nee, ik was ik er niet bij. Ik werkte namelijk thuis. Dankzij de aangepaste dienstregeling van de NS leek mij en andere collega’s uit 020 dat verstandiger. Een voordeel: tijdens het werken kon de tv er wel bij aan. En zo was ik toch nog een beetje bij de huldiging. Kippenvel kreeg ik van de beelden. Mijn hart bonkte van voetbaltrots. Wat een huldiging.

Alleen één nadeel: ik zie nu een groot zwart gat opdoemen. Hoe moet ik nu mijn avonden vullen? Waar moet ik het nu met volslagen onbekenden over hebben? En wie kan ik nu aanmoedigen? Misschien de Tour de France, misschien ook niet. Ik kom eerst even bij. Net als die andere miljoenen Nederlanders en het Nederlandse Elftal.

En om het even af te leren, nog een paar beelden …

Een BBQ op een balkon van twee bij twee.

Twaalf jaar woon ik nu in Amsterdam en nooit, maar dan ook nooit, heeft er ooit een BBQ plaats gevonden op mijn balkon van twee bij twee. Maar door vriendlief is daar nu verandering in gebracht.  De eerste BBQ op mijn balkon is een feit.

Vriendlief is – net als de rest van de vlees etende mannen op deze aardbol – dol op BBQ. Vuur en vlees haalt blijkbaar de oermens in de man naar boven. En dus togen we in het vroege voorjaar naar een tuincentrum aan de rand van Groningen ( was gezien mijn stadse ervaringen ook één groot tuin-avontuur) om een BBQ te kopen.

En niet zo’n eentje op gas. ‘Want dan kan je net zo goed staan koken in een keuken,’ was het vernietigende oordeel van vriendlief. Eentje met briketten moest het zijn. En het moest vooral professioneel ogen. Zo kwamen we uit bij een variant van Weber. Als een kind zo blij liep vriendlief met de BBQ en alle nodige gereedschappen – vriendlief doet niets half- de deur uit.

Daarna was het wachten op de zon. Die maar niet kwam. En toen-ie goed tevoorschijn kwam, waren we telkens in Amsterdam. Ik moet er namelijk even bij vermelden dat vriendlief in Friesland woont, en ik in Mokum. Dat zorgt ervoor dat we telkens de weekenden verdelen. En de zonnige weekenden? Die werden gevierd in Mokum en niet in de tuin van vriendlief.

‘Het is nu zomer en we hebben dat ding nog niet één keer gebruikt,’ merkte vriendlief later op aan de telefoon. ‘Maar ik kan ‘m natuurlijk ook meenemen,’ bedacht-ie opeens. En dat is ook precies wat-ie heeft gedaan. Spannend, want zoals U weet is dat balkon van mij niet zo groot.

Maar wat blijkt? Als je een beetje inschikt, kan d’r heul veul. En na een boodschappensessie in de supermarkt waar veel vlees, vis, stokbrood en de onvermijdelijke sausjes werden ingeslagen, kon de BBQ opgestookt worden.

Was alleen één nadeeltje, d’r waren kranten nodig. En die waren er niet. Die smijt ik namelijk altijd weg. Gelukkig brandde de Allerhande van de AH ook heel goed. Al zit ik nu wel met een laagje teer opgescheept op een stoeptegel op een terras. Maar aangezien het terras toch niet het aanzien waard is, zal ik daar niet langer dan twee seconden om janken.

Het duurde even een tijdje voordat het ding warm was, maar daarna ging het als een speer. Spiesjes, vis en een fijn hamburgertje gingen er op. Niet dat ik zoveel op kon. Vier van die dingen is de max. ‘Dan had je ook niet dat stokbrood op moeten eten,’ riep vriendlief. Had-ie gelijk in, maar dat stokbrood vind ik nou juist zo lekker tijdens een BBQ.

U begrijpt; het was een échte BBQ. Met mannen die bakken en eten en vrouwen die keuvelen en wat happen. Zelfs op een balkon van twee bij twee. ‘Was leuk,’ verzuchtte vriendlief later op de bank, terwijl we naar fijne clipjes van Michael Jackson op TMF staarden. Ik knikte.

U begrijpt: de boodschappen zijn gehaald, want morgen ( Nee, niet vandaag. Vanavond is het tijd voor de 2010 editie van het Oud-Hollandsche Zomeravondje) gaan we na het strand gewoon weer aan de BBQ. Omdat het kan op een klein balkon. Zelfs na twaalf jaar in Amsterdam leer je nieuwe dingen.