De Huldiging van het Nederlandsch Elftal

‘Zouden er wel genoeg mensen komen naar de huldiging van het Nederlands Elftal,’ dacht ik vanochtend een tikkie bezorgd. Was nergens voor nodig, want ondanks het feit dat Nederland tweede werd bij het WK, kwamen toch meer dan een half miljoen mensen opdagen in hoofdstad en my hometown Amsterdam.

Gelukkig maar, want de Nederlanders die het meest last hadden van een kater, wrang gevoel en wat-al-niet-meer, waren de spelers zelf. Geen wonder, voetbal je je met z’n allen vijf weken lang helemaal de tandjes, gaat het in de finale mis. En dat is balen. Voor iedereen.

Gelukkig voor iedereen kwam er toch een rondvaart door de grachten en een huldiging op het Museumplein. En dat was leuk. Dolenthousiaste spelers en dolenthousiast publiek op boten, aan de grachten en op het Museumplein. Naarmate de tocht vorderde, werden de spelers alleen maar vrolijker. We zagen warempel een brok in de keel van bondscoach Bert van Marwijk. Of kunnen we beter ‘Bertje’ zeggen?

Het was een feest. Schijnt goed te zijn voor de verwerking. Zeggen ze. En nee, ik was ik er niet bij. Ik werkte namelijk thuis. Dankzij de aangepaste dienstregeling van de NS leek mij en andere collega’s uit 020 dat verstandiger. Een voordeel: tijdens het werken kon de tv er wel bij aan. En zo was ik toch nog een beetje bij de huldiging. Kippenvel kreeg ik van de beelden. Mijn hart bonkte van voetbaltrots. Wat een huldiging.

Alleen één nadeel: ik zie nu een groot zwart gat opdoemen. Hoe moet ik nu mijn avonden vullen? Waar moet ik het nu met volslagen onbekenden over hebben? En wie kan ik nu aanmoedigen? Misschien de Tour de France, misschien ook niet. Ik kom eerst even bij. Net als die andere miljoenen Nederlanders en het Nederlandse Elftal.

En om het even af te leren, nog een paar beelden …

Wereldkampioenschap voetbal kijken.

Er is geen ontkomen meer aan, want vanmiddag begint toch de eerste echte voetbalwedstrijd van het WK 2010 in Zuid-Afrika. Tot plezier van velen, tot ergernis van de voetbalhaters onder ons. Stiekem heb ik d’r wel zin in.

Normaal gesproken ben ik niet een uitgesproken voetbalfan. Ja, ik hou van Ajax en ik baal als ze een kampioenschap verliezen. En dat balen duurt precies één minuut, als het niet korter is. Ik vind dat er af en toe nu eenmaal belangrijker dingen in dit leven zijn dan voetbal.

Vriendlief daarentegen is wel een groot voetbalfan. Feyenoord-fan overigens, dus U begrijpt dat dit bij ons thuis leuke voetbaldiscussies oplevert.  En dat is nu lekker aan het Nederlands voetbalelftal, dat vindt ie-de-reen leuk.

En dus wordt het veel voetbal straks. Heel veel voetbal. Als ik vriendlief een beetje ken, zal-ie zelfs vanavond enthousiast Uruquay aanmoedigen tegen Frankrijk ( ‘Want die Fransen zijn van die smerige voetballers’). Niet dat het erg is, zelf ben ik er ook niet vies van. Zeker niet als Nederland speelt.

In 2006 had ik d’r namelijk ook al plezier om. Met een rosé in de hand – dat was toen nog heul errug hipperdepip – keek ik met plezier naar de zoveelste voetballer die de ander onder uitschoffelde. Dat wordt weer dolle pret.

En laten we hopen dat er nu maar vele ouderwetsche Nederlandsche doelpunten mogen vallen. De rest die dat niet hoopt, verwijs ik even hier naar toe.

De anderen kunnen zich intussen vermaken – of niet – met m’n voetbalblog ( geplaatst op Hyves -dat was op dat moment ook nog hip) uit 2006.

Voetbal
18 juni 2006

De laatste jaren ben ik niet zo’n voetbalmeisje. Ik raak snel geirriteerd door Studio Sport, weet niet precies meer wat buitenspel inhoudt en oranje is zo niet mijn kleur.

Ik was het ooit wel.

Jaha, daar schrikt iedereen van. In mijn middelbare school tijd was ik een fanatiek Ajax aanhanger. Lees: Patrick Kluivert fan. Ieder zijn eigen jeugdzonde. Ik heb ooit nog een uur gewacht bij de kleedkamers in het stadion van Heerenveen zodat ik de felbegeerde handtekeningen kon scoren van de Ajax ploeg. Reiziger en de broertjes De Boer waren heel lief tegen me, maar vielen natuurlijk in het niet bij Patrick. Die vond mijn adoratie wel vermakelijk. Geloof ik. Hoop ik. Ik krijg er zelf nog het schaamrood van op de kaken.

Die voetballiefde zorgde er ook voor dat ik tijdens mijn studie journalistiek de opdracht kreeg een reportage over voetbaljournalistiek te maken. Was bijzonder. Ik kreeg voetballes van Johan Derksen en complimenten over mijn Dirk Bikkembergs kicks van Marco van Basten himself. Nadat ik en mijn collega ons eerst ,ehm, onsterfelijk belachelijk hadden gemaakt…

Een waarschuwing: ga nooit naar een foto staren van Marco met een Europacup in zijn handen en dan zeggen ‘wat is ‘ie lekker he?’. Voor je het weet hoor je ‘dankjewel dames’ en staat Marco daar met een grote grijns op zijn gezicht. Zo had ik mijn eerste ontmoeting met de man, waar ik al sinds 1988 een beetje verliefd op ben, niet voorgesteld. Gelukkig vond Marco onze rode, opgewonden gezichten hoogst amusant.

Toen was ik echt verliefd, dat begrijpt U.

Zelfs mijn rijschoolleraar heeft er begrip voor. Afgelopen weekend reden we speciaal langs Marco’s huis in Badhoevedorp. Jaha, de man is niet thuis. Maar het ging om het ideeee…

U voelt de bui al hangen..Het voetbal heeft me weer gegrepen. Studio Sport is zowaar weer leuk, ik keek zelfs op zaterdagavond met een rose in mijn hand naar Amerika-Italie en misschien kan ik over een paar dagen zo even indruk maken met mijn kennis over het wel of niet van buitenspel.

Alleen die kleur Oranje. Ik weiger het aan te trekken. Ik blijf bij roze. Wat per slot van rekening het nieuwe oranje is. Beetje jammer dat niemand dat nog door heeft.