De Huldiging van het Nederlandsch Elftal

‘Zouden er wel genoeg mensen komen naar de huldiging van het Nederlands Elftal,’ dacht ik vanochtend een tikkie bezorgd. Was nergens voor nodig, want ondanks het feit dat Nederland tweede werd bij het WK, kwamen toch meer dan een half miljoen mensen opdagen in hoofdstad en my hometown Amsterdam.

Gelukkig maar, want de Nederlanders die het meest last hadden van een kater, wrang gevoel en wat-al-niet-meer, waren de spelers zelf. Geen wonder, voetbal je je met z’n allen vijf weken lang helemaal de tandjes, gaat het in de finale mis. En dat is balen. Voor iedereen.

Gelukkig voor iedereen kwam er toch een rondvaart door de grachten en een huldiging op het Museumplein. En dat was leuk. Dolenthousiaste spelers en dolenthousiast publiek op boten, aan de grachten en op het Museumplein. Naarmate de tocht vorderde, werden de spelers alleen maar vrolijker. We zagen warempel een brok in de keel van bondscoach Bert van Marwijk. Of kunnen we beter ‘Bertje’ zeggen?

Het was een feest. Schijnt goed te zijn voor de verwerking. Zeggen ze. En nee, ik was ik er niet bij. Ik werkte namelijk thuis. Dankzij de aangepaste dienstregeling van de NS leek mij en andere collega’s uit 020 dat verstandiger. Een voordeel: tijdens het werken kon de tv er wel bij aan. En zo was ik toch nog een beetje bij de huldiging. Kippenvel kreeg ik van de beelden. Mijn hart bonkte van voetbaltrots. Wat een huldiging.

Alleen één nadeel: ik zie nu een groot zwart gat opdoemen. Hoe moet ik nu mijn avonden vullen? Waar moet ik het nu met volslagen onbekenden over hebben? En wie kan ik nu aanmoedigen? Misschien de Tour de France, misschien ook niet. Ik kom eerst even bij. Net als die andere miljoenen Nederlanders en het Nederlandse Elftal.

En om het even af te leren, nog een paar beelden …

Het zwarte gat.

Je hoort andere mensen d’r over praten, maar zelf denk je dat het allemaal best mee gaat vallen. Mooi niet. Want na een bizar drukke juni maand is ’t opeens op mijn werk veel rustiger en is gisteren mijn scriptcursus geëindigd.  En vandaag ben ik officieel in een zwart gat gemieterd.  

Ik heb geen idee wat ik aanmoet met al die vrije tijd vandaag. Er hoeft geen script meer geschreven te worden, een projectplan ligt klaar en straks is dit blogje ook af. ‘Darling, dan ga je toch gewoon lekker naar een terras in De Jordaan. Even genieten van het gevoel dat je niets hoeft,’ zei een lief vriendje vanochtend aan de telefoon. Die overigens al na een half uurtje ophing, omdat hij nog iets moest voorbereiden voor een cursus. Natuurlijk, hij wel.

Mind you, als ik het zo druk heb, dan klaag ik daar weer over. En ik snap ook wel dat het zeker niet verstandig is om het constant druk te hebben, want dan zit je aan het eind van de zomer niet met een bruinverbrand kleurtje, maar met een burnout.

Maar misschien komt het ook wel omdat ik nu goed de smaak te pakken heb van het scriptschrijven. ‘Ik zat er net lekker een beetje in na deze blokmaand,’ zei een andere deelnemer gistermiddag na afloop van de cursus. Hij had het niet beter kunnen zeggen. Wat nu? Je kunt je script natuurlijk herschrijven, maar dan? Alles wat ik nu verzin en schrijf aan scenario’s en verhalen moet ik zelf verzinnen en tikken. Er is geen stok achter de deur in de vorm van een deadline. Docenten en mede-cursisten geven tijdens de les geen feedback  meer. 

Juist dat ga ik missen.  Want goed leren schrijven is moeilijk. Het is een ambacht dat af en toe verrekt ingewikkeld is. Dan is het fijn dat in die worsteling mensen met verstand van zaken een frisse blik op je werk werpen. 

Al is er wel hoop.

‘Als ik dat script herschreven heb, of een ander idee heb bedacht, mag ik dat aan jullie mailen,’ vroeg een medecursiste gisteren op het terras. Iedereen knikte enthousiast. Van sommige gezichten viel een zekere vorm van opluchting af te lezen. Het was toch niet helemaal voorbij.  We hebben min of meer nog steeds een klankbord.  Misschien toch eens mailen of zij ook zo’n last hebben van dat zwarte gat.