Hemelvaartsdag en vliegtuigcrashes

Hemelvaartsdag 2009. Braaf tikte ik mijn stukjes op de redactie van Netwerk. De dag verliep vlekkeloos, tot dat het eerste bericht binnen kwam dat er een vliegtuig van Air France van de radar was verdwenen. Gevolg? Een enorme vliegtuigramp. ‘Hopelijk gebeurt dat niet weer,’ dacht ik nog deze week. Tot  we gisteren hoorden dat er een vliegtuig van Afriqiyah Airways was gecrasht in Tripoli, met aan boord 104 inzittenden.

Het verschilvoor mij  met vorig jaar? Deze ramp vond plaats een dag voor Hemelvaartsdag  en stukjes tikken voor Netwerk doe ik ook niet meer. Maar geschokt ben ik nog steeds. Het maakt niet uit of het dodental de honderd of de driehonderd haalt, de inzittenden overwegend de Nederlands nationaliteit bezitten of juist Zuid-Afrikaans zijn; het is en blijft een tragedie. ‘Tragedie in Tripoli, ’ kopte De Telegraaf vanochtend niet voor niets in de gratis editie.

Wat nog het meest absurde is, en misschien tegelijkertijd ook wel het allermooiste, is dat een Nederlands jochie van pakweg 9 of 10 jaar oud de crash heeft overleefd. Nu ligt het arme kind nog steeds in kritieke toestand in het ziekenhuis, maar hoe ongelofelijk is het. Des te tragischer is dat zijn ouders en oudere broer wel zijn omgekomen.  Hoe breng je in godesnaam deze boodschap als de jongen weer bij zinnen is?

Als je er goed over nadenkt, kunnen we er met zijn allen wel een potje om janken.

Maar helpt dat? Voor eventjes misschien. Beter is de hulp die nu geboden wordt. Identificatieteams en mogelijke familieleden worden naar Tripoli gevlogen. Aan de achterblijvers thuis wordt slachtofferofferhulp geboden.  Maar ook de condeleonceregisters die worden getekend, dragen hun steentje bij.

Wie of wat de schuldige is, dat is nog niet bekend. Is het een terroristische aanslag? Zou kunnen. Een defect aan het toestel? Best mogelijk. Een persoonlijke inschattingsfout van het vliegpersoneel? Kan. De oorzaak van de crash van het Air- France toestel is nog steeds niet exact vastgesteld. En de concslusie van de oorzaak van deze ramp kan ook wel eens langer duren, dan we verwachten.

Maar de ramp wordt er niet minder om. En de Hemelvaartsdag niet bepaald gezelliger. Of je nu wel of niet die dag moet werken.

En sterkte voor alle nabestaanden.

De Hemel

Het was een rare gewaarwording om acht uur vanochtend: De straten waren leeg, de gordijnen van de meeste huizen nog dicht en ik zat warempel in mijn eentje in een treincoupé. Het AKN-gebouw leek wel uitgestorven en de aanblik van een lege nieuwsvloer is ook iets wat niet vaak voorkomt.  Het is met recht een Hemelvaartsdag. Het lijkt net of de rest van de wereld op deze vrije dag is opgestegen naar boven en een klein groepje heeft achter gelaten die het fort moet bewaken. Iemand moet het doen.

‘Sommige mensen moeten ook altijd werken,’ merkte een presentator lachend tegen me op in de gang. De beste man presenteert voor Radio 1 en is dus ook vaak de sjaak als het gaat om werken op feestdagen. Nieuws heeft nu eenmaal de onhebbelijke gewoonte niet te stoppen, zelfs niet als het Hemelvaartsdag is. Maar meneer en ik komen elkaar bijna nooit tegen, behalve op normaal gesproken vrije dagen als Hemelvaartsdag. En dus concludeerde hij dat dit geen toeval kon zijn. ‘Vind jij het stiekem ook lekker om te werken tijdens feestdagen. Je doet dan zo veel,’ voegde hij eraan toe.  

Hij sloeg de spijker op zijn kop. Want het werk gaat als een speer tijdens een feestdag. Geen vergaderingen, geen rinkelende telefoons, geen gegil, ook geen rennende redacteuren en lege montageplekken. ‘Laat mij altijd maar werken tijdens de feestdagen,’ verzuchtte een collega van de radio die me sinds vanochtend als enige gezelschap houdt op de redactievloer. 

Radio 538 aan, de to do lijst afwerken en toekomen aan klusjes die altijd ondergesneeuwd raken. ‘Ik kan hier wel aan wennen,’ riep een andere collega die voor vijf minuutjes even zijn studio uit kwam.  ‘Maar hoe moet het nu als er vandaag ‘Iets’ gebeurd,’  twitterde een andere collega. ‘Dan zijn mensen zoals jij en ik de sjaak,’ twitterde ik vrolijk terug. Al zou de redactievloer na een aantal telefoontjes vast weer gonzen na het arriveren van de hulptroepen die dat ‘Iets’ weer zouden moeten duiden, verslaan en monteren.

En dat laatste is nou weer net niet de bedoeling. Eén dagje rust. That’s all. Dat is vandaag even mijn idee van De Hemel.