Eurovisiesongfestival: de kandidaten

Het was even wachten, maar nu is er eindelijk toch tijd om aandacht te besteden aan de inzendingen voor het Eurovisiesongfestival. Want voor U het weet is het weer eind mei en zijn we weer toe aan de finale. En dat vraagt natuurlijk om een beetje voorbereiding. Kunt U meteen bepalen wie Uw favoriet is, gaan we daarna over naar de prognoses. Doet U even gezellig mee?

Overigens houdt mijn vriendje  freddy konstantinou ook het songfestival in de gaten. Dus werpt U ook vooral eens een blik op zijn blog. Mijn  oud-collega Guidje is ook zo’n songfestivalliefhebber, dus zijn site is ook worth looking at. En mocht U er echt niet genoeg van krijgen, bezoek dan eens de eurovisiesongfestivalhyve. Vals commentaar gegarandeerd.

Goed, genoeg promotie. Let the games begin. Vandaag de eerste drie.

Alyosha – Sweet People ( Oekraïne)

Ruslana deed het ooit zo leuk met d’r ‘Wild Dances’ op het Eurovisiesongfestival, maar het lijkt niet errug realistisch dat de blonde Alyosha ook de eerste plek verovert. Tenzij de jury’s massaal van onsamenhangende nummers en vals gezang blijken te houden, dan maakt dit nummer grote kans. Eén voordeel: ze treedt in de halve finale op vóór Sieneke. Dat kan alleen maar in Sieneke’s voordeel werken.  

Daniel Diges – Algo Puequenito (Spanje)

Laten we maar met de deur in huis vallen: de één vindt d’r geen ruk aan en de ander vindt ’t weer prachtig.  Maar één ding is zeker: deze Daniel Diges kan zingen. En het heeft met dat accordeon riedeltje best wel een hoog meedein gehalte. Al begint het een tikkie rustig, maar laat U zich daar niet van weerhouden, het wordt leuker. Veelbelovend.

Milan Stanković – Ovo je Balkan / These are the Balkans ( Servië) 

‘Zijn ze nou helemaal gek geworden daar op de Balkan?’ Dat was mijn eerste gedachte na het horen van dit nummer.  Want een idioot nummer is het. Lekker misplaatste folkoristische muziek die gewoon op de Balkan had moeten blijven. Dat geldt overigens ook voor die doodenge blonde zanger. Of is het een vrouw? Enfin, na het beluisteren van dit liedje snap je waarom veel andere volkeren zo’n teringhekel hebben aan Servië. Boycotten met die hap.

Rode Wijn & Dansmuziek

Mijn arme buren. Die zullen vannacht waarschijnlijk geen oog dicht hebben gedaan vanwege de eurovisiesongfestivalhits die uit de speakers schalden en ons keiharde gekrijs die ik en mijn vrienden produceerden om boven datzelfde lawaai uit te komen. U begrijpt: we hadden weer eens een feestje.

En aan een feestje waren we wel weer toe na een hectische drukke werkweek en een hondje dat ingeslapen moest worden. Bovendien waren vriendjes N. en M. net veilig terug gekeerd van hun rondreis in Afrika, zijn vriendjes F. en H. lekker assertief bezig, vriendinnetje A. net d’r vakantielover gedist en vriendlief? Na ja, die is altijd in voor een feestje.

En dus begonnen we nog heel fatsoenlijk met een borrel. Maar al snel vloeide de wijn sneller en sneller. Dat tempo ging alleen maar harder na het dinertje. Het volume van de muziek werd opgeschroefd, de tafel aan de kant geschoven en de hakken werden uigeschopt voor het betere danswerk. Op – natuurlijk – Turkse popmuziek en de onvermijdelijke Eurovisiesongfestivaltoppertjes. Al moest vriendlief vast even slikken toen ‘ie me los zag gaan op ‘My Number One’ van Helena Paparizou.  Maar de schat doorstond het dapper.   

Tot diep in de nacht werd er gedanst en tientallen foto’s gemaakt. Tot de wijn bijna op ( met de nadruk op bijna ) was, vriendinnetje N. op mijn bed crashte en ik ook moeite kreeg om het muzikale tempo bij te houden.

Vanochtend bekeek ik het visuele resultaat op de foto’s. En kon maar één ding concluderen: aan onze rode konen en de lach op de gezichten te zien was het een mooi feestje. Nu maar hopen dat de buren er ook om kunnen lachen.

En om even in de stemming te blijven, hier is ‘ie dan nog een keertje: My Number One