Mijn arme buren. Die zullen vannacht waarschijnlijk geen oog dicht hebben gedaan vanwege de eurovisiesongfestivalhits die uit de speakers schalden en ons keiharde gekrijs die ik en mijn vrienden produceerden om boven datzelfde lawaai uit te komen. U begrijpt: we hadden weer eens een feestje.
En aan een feestje waren we wel weer toe na een hectische drukke werkweek en een hondje dat ingeslapen moest worden. Bovendien waren vriendjes N. en M. net veilig terug gekeerd van hun rondreis in Afrika, zijn vriendjes F. en H. lekker assertief bezig, vriendinnetje A. net d’r vakantielover gedist en vriendlief? Na ja, die is altijd in voor een feestje.
En dus begonnen we nog heel fatsoenlijk met een borrel. Maar al snel vloeide de wijn sneller en sneller. Dat tempo ging alleen maar harder na het dinertje. Het volume van de muziek werd opgeschroefd, de tafel aan de kant geschoven en de hakken werden uigeschopt voor het betere danswerk. Op – natuurlijk – Turkse popmuziek en de onvermijdelijke Eurovisiesongfestivaltoppertjes. Al moest vriendlief vast even slikken toen ‘ie me los zag gaan op ‘My Number One’ van Helena Paparizou. Maar de schat doorstond het dapper.
Tot diep in de nacht werd er gedanst en tientallen foto’s gemaakt. Tot de wijn bijna op ( met de nadruk op bijna ) was, vriendinnetje N. op mijn bed crashte en ik ook moeite kreeg om het muzikale tempo bij te houden.
Vanochtend bekeek ik het visuele resultaat op de foto’s. En kon maar één ding concluderen: aan onze rode konen en de lach op de gezichten te zien was het een mooi feestje. Nu maar hopen dat de buren er ook om kunnen lachen.
En om even in de stemming te blijven, hier is ‘ie dan nog een keertje: My Number One
scriptgirl.nl 
Recente reacties