Stockholm. Off we go.

Dit jaar word ik dertig. Op 19 augustus om precies te zijn. En nee, dat vind ik niet erg. Ten eerste omdat mijn Grote Turkse Vriendin op haar dertigste verjaardag ooit verklaarde ‘dat 30 het nieuwe 25 is.’ En ten tweede omdat je fijne cadeautjes krijgt. De eerste heb ik binnen. Vanmiddag gekregen van vriendlief. En wat dat is?

Dat is een lang weekend Stockholm.

Niet dat het al was geboekt. Neuh, dat is pas vanmiddag gedaan in mijn bijzijn. Ik mocht namelijk ’t hotel uitzoeken. En dat is altijd leuk. Zeker als het in Stockholm is.

Want ja, ik ben al een keer eerder in Stockholm geweest. Dat was ergens in 2007 tijdens ’t dertigjarige huwelijksjubileum (ja, het bestaat nog) van ouderslief. Was een heerlijk weekend. Warm ook. Een beetje jammer dat ik alleen hart-stik-ke- ziek werd en een nacht lang in innige omarming met de wc-pot heb geleefd.

Shit happens. Letterlijk als figuurlijk.

Gelukkig kan ik nu weer in de herkansing. Met vriendlief dit keer. Die dankzij een stage ooit in Zweden dol is op – juist- Zweden. Ik hou ook van Zweden, maar wel in de zomer. Want kou, sneeuw en andere donkere gekkigheid placht ik liever te negeren.

Zomer vieren in Zweden is daarentegen heerlijk. Ook al wordt de wijn duur betaald. Maar dat maakt niet meer uit als je kijkt naar de bootjes op het terras van Slussen of naar de voorbijtrekkende massa op straat op één van de terrassen in Gamla Stan.

En anders gaan we op zo’n boot en kunnen de Zweden op hun beurt kijken naar hoe wij zitten te staren naar het prachtige stadslandschap van Stockholm. Want dat is ‘t. Stockholm is groen, ruim opgezet en voor een stad overladen met natuur. Ons Vondelpark is er niets bij. Ook leuk trouwens, want Amsterdam blijft natuurlijk één van de leukste steden. Ooit.

En Stockholm hoort bij één van die andere onderhoudende steden. Hip ook, want shoppen kan je d’r. Uitgaan trouwens ook. En anders is ’t heerlijk slenteren, want dat kan je ook als dertiger ook nog doen. Dat heeft vriendlief goed bekeken. Benieuwd wat-ie me op m’n veertigste cadeau doet.

Mocht U nooit Stockholm bezocht hebben, kijkt U dan maar eens naar dit filmpje. De Amsterdamsche VVV zou d’r trots op zijn als zij zo’n flex filmpje op de markt zouden slingeren.

Vibrator te koop.

‘He, wil je dat ook even aan die meiden vertellen,’ schreeuwde zaterdagavond een barkeeper naar z’n collega achter de bar.  Abrupt beëindigden vriendinnetje J. en ondergetekende ’t gesprek en keken naar wat de barkeepster in haar hand hield; een vibator. ‘En die kan je hier nu kopen,’ zei de andere barkeeper niet zonder trots.

‘Ik weet niet wat ik hiervan moet denken,’ fluisterde vriendinnetje J. terwijl ik het trillende mini-vibatratortje in mijn hand hield. ‘Ik ook niet echt,’ antwoordde ik. Want een kroeg associeer je met  bier, wijn en luide muziek, maar niet met vibrators. ‘En waar koop je die dingen dan?’ vroeg vriendinnetje J. die besloot dat haar nieuwsgierigheid het won van d’r verbazing. ‘Gewoon, in zo’n automaat die zowel op het mannen- als het vrouwentoilet hangt. ‘Dat moet ik zien,’ gilde vriendinnetje J. en vetrok meteen naar het vrouwentoilet.

‘Hij trilt wel goed,’ merkte de barkeepster op, terwijl ze het kleine vibatortje van me overpakte en ‘m net even iets te keurig in de bijbehorende verpakking stopte. ‘Ik vind het helemaal niets,’ merkte de barganger naast me op die toevallig ook nog manager is van een grote restaurantketen in Nederland. ‘Oh, dus die dingen komen dus in jouw restaurant te hangen,’ concludeerde ik dan maar. Hij knikte bevestigend. ‘Klopt, ik vind ’t ordinair.’

Intussen was vriendinnetje J. terug gekeerd van de wc om d’r bevindingen over de automaat met ons te delen. ‘Nou, je kunt dus een mini-vibator kopen. Een cockring is d’r ook. Een of ander pleasuregeval – alsof die andere dingen geen pleasure geven- en je had ook – jawel- een verrassing!’ Vriendinnetje J. gilde van het lachen.

‘Maar hoe duur zijn die dingen dan,’ vroeg ik nog maar aan d’r in de poging de boel te relativeren. ‘Voor 4 en 5 euro heb je de hele nacht pleasure,’ proestte ’t vriendinnetje verder. Dat moest ik ook zien in het vrouwentoilet. En ja hoor; daar aan de linkermuur hing de beruchte automaat. ‘Issie niet leuk?’ riep de barkeeper die zijn hoofd door de open deur stak. ‘Ik denk dat ik het maar bij mijn vriend hou,’ informeerde ik de beste man fijntjes. Mijn definitie van een leuke zaterdagavond is namelijk niet het voeren van een gesprek over vibrators met een barkeepers die zich vertonen op een vrouwentoilet.  ‘Zelf weten,’ riep ‘ie en verdween weer uit het zicht.

De automaat verdween daarentegen niet. En dus werd ik op m’n vrije zaterdagavond geconfronteerd met vibators en ander roze seksspul. Gedecideerd liep ik daarna weer naar beneden. ‘Niets gekocht?’ vroeg de barkeepster. ‘Nope. Het enige wat ik hier koop is een wijntje,’ was m’n antwoord. ‘En bier, want dat geeft al pleasure genoeg,’ voegde vriendinnetje J. eraan toe. En zo is het. Bier kopen we in de kroeg, vibators niet.  Ook al zijn de barkeepers nog zo enthousiast.

Rode Wijn & Dansmuziek

Mijn arme buren. Die zullen vannacht waarschijnlijk geen oog dicht hebben gedaan vanwege de eurovisiesongfestivalhits die uit de speakers schalden en ons keiharde gekrijs die ik en mijn vrienden produceerden om boven datzelfde lawaai uit te komen. U begrijpt: we hadden weer eens een feestje.

En aan een feestje waren we wel weer toe na een hectische drukke werkweek en een hondje dat ingeslapen moest worden. Bovendien waren vriendjes N. en M. net veilig terug gekeerd van hun rondreis in Afrika, zijn vriendjes F. en H. lekker assertief bezig, vriendinnetje A. net d’r vakantielover gedist en vriendlief? Na ja, die is altijd in voor een feestje.

En dus begonnen we nog heel fatsoenlijk met een borrel. Maar al snel vloeide de wijn sneller en sneller. Dat tempo ging alleen maar harder na het dinertje. Het volume van de muziek werd opgeschroefd, de tafel aan de kant geschoven en de hakken werden uigeschopt voor het betere danswerk. Op – natuurlijk – Turkse popmuziek en de onvermijdelijke Eurovisiesongfestivaltoppertjes. Al moest vriendlief vast even slikken toen ‘ie me los zag gaan op ‘My Number One’ van Helena Paparizou.  Maar de schat doorstond het dapper.   

Tot diep in de nacht werd er gedanst en tientallen foto’s gemaakt. Tot de wijn bijna op ( met de nadruk op bijna ) was, vriendinnetje N. op mijn bed crashte en ik ook moeite kreeg om het muzikale tempo bij te houden.

Vanochtend bekeek ik het visuele resultaat op de foto’s. En kon maar één ding concluderen: aan onze rode konen en de lach op de gezichten te zien was het een mooi feestje. Nu maar hopen dat de buren er ook om kunnen lachen.

En om even in de stemming te blijven, hier is ‘ie dan nog een keertje: My Number One

Sneeuw, vodka en een beetje wijn.

Mijn vriendengroep komt één keer in de zoveel tijd bijeen. Zo hadden we in de zomer een oud-hollandsch avondje, daarna de tweede editie van de Pink Prosecco Party Deux en nu was het tijd voor een zondagmiddagborrel. Die borrel is later door vriendje Y. omgedoopt tot de Snow and Vodka Party. Want het sneeuwde hard buiten en daar kan maar één ding op gedronken worden. Juist. Vodka.

Het idee voor het feestje ontstond pak ‘m beet een dikke maand geleden. Mijn vrienden en ik mailen namelijk wat af. Over mannen, werk, Kylie Minogue en allerlei andere triviale dingen die ons dagelijks akelig hard bezig houden. Handig om elkaar op de hoogte te houden, maar nog leuker om elkaar eens face-to-face wat zaakjes toe te fluisteren. En dus bedachten vriendje  P. en ik het ludieke plan om een borrel te organiseren bij mij thuis. Met veel drank en foute muziek.

Zo gezegd. zo gedaan. Want als d’r een feestje georganiseerd moet worden sta ik vooraan. Dat rijmt. Maar ik grijp nu eenmaal ieder excuus aan om iedere zondagmiddag te bombarderen tot een feestelijke gelegenheid. Maakt het leven zoveel leuker. En dus ging er een mailtje de deur uit.  Tot grote instemming van ie-de-reen. We hadden alleen buiten één spelbrekertje gerekend: de sneeuw die de laatste dagen met bakken tegelijk uit de hemel viel. Een sprookjesachtig wit Vondelpark was het gevolg, maar de afzeggingen ook.

Om een uurtje of 12 zondagmiddag ging de telefoon. Vriendinnetje N. zegde af. Een autorit vanuit Den Bosch naar Amsterdam is namelijk niet echt aan te bevelen tijdens dat glibberweer. Een uurtje later belde vriendinnetje R. ook af. Treinen reden niet vanuit Eindhoven. En een stukkie lopen naar Amsterdam moet je natuurlijk ook maar zin in hebben.

En nadat het officieel tot glad glibberweer  in Amsterdam was verklaard, zou het niet vreemd zijn geweest als meer vriendjes en vriendinnetje nee hadden gezegd. Maar niets was minder waar. Vriendje Y. stond als eerste paraat met gin en wodka, vriendje M. nam bubbelwijn mee, vriendje M. en vriendinnetje S. de coacktailshaker en vriendje F. installeerde zich al meteen met een glas rode wijn op de bank. ( Wilt U overigens weten wat vriendje F. wan de avond vond? Klikt U dan even hier.)

De wodka ging er rap doorheen, de gin ook, de witte wijn eveneens en het eten was ook binnen in een ommezwaai op. De muziek werd harder gezet, de gesprekken werden luider en verhitter en een glas sneuvelde. Het antwoord hoe het feest eindigde, moet ik U schuldig blijven. Daarvoor was de impact van de vodka iets te heftig. Maar volgens vriendlief, die zo dapper was alles op te ruimen ( inderdaad, die gast mag blijven) , was het erg gezellig.

Mijn hoofd vond het vanmiddag iets minder gezellig, maar ik vermoed dat die andere mensen uit mijn vriendengroeppie van hetzelfde last hadden. je moet per slot van rekening iets over hebben voor een Vodka-middag op een winterse decemberdag.  Gaan we ons in de zomer wel weer bezatten aan zoiets als prosecco.

Een dagje aan ’t strand.

Ik geef het eerlijk toe: Ik ben een strandmens. Kou en sneeuw vind ik ronduit vreselijk. Mijn enige wens op 1 januari is dat ’t op 2 januari al lente wordt.  Jaja, ik zou zomaar lid kunnen worden van een  ‘laat-die-opwarming-van-de-aarde-nu-echt-maar-komen-hyves.’  Als die al bestaat.  

Maakt niet uit, want het is nú lekker weer. En dat moet gevierd worden. Waar kan dat beter dan op een strand, want ik heb per slot van rekening al in de eerste zin toe gegeven dat ik een echt strandmens ben. Zodra de zon écht goed schijnt ( Lees: Piet Paulusma heeft gezegd dat ’t lekkurrr weer wordt. En als een Fries het zegt dan is het waar. Right. ), is the beach het doel. Met vriendinnetjes die daar ook van houden.

Vandaag was ’t vriendin E. Even dol op strand, glamlit, wijn, foute grappen, taaldingen, strandtenten en de zon. U begrijpt dat wij het goed met elkaar kunnen vinden. Best belangrijk, want we beginnen al rond een uur of elf.  Weliswaar braaf met een broodje haring.  Pas een paar uur later gaan we los met de wijn. Die keurig geserveerd wordt in een ijsemmer. Want wij begrijpen niet alleen elkaar, maar de eigenaren van onze favoriete strandtent begrijpen ons ook.

 

vino!

En daarom liggen we d’r morgen weer.