De oplettende lezertjes hadden het al opgemerkt, maar Scriptgirl.nl is verhuisd naar www.scriptgirl.nl. En dat houdt in dat dit blog, https://daniellespoelstra.wordpress.com, niet meer gebruikt wordt. En dus is dit blog het allerlaatste blog op deze pagina.
Op www.scriptgirl.nl ga ik vanaf morgen vrolijk verder met het tikken van blogs en het oppimpen van de site. Overigens blijft deze site wel gewoon in de lucht. Voor een paar maandjes dan, om iedereen er even aan te laten wennen.
Grote dank overigens aan vriendje P. die me enorm geholpen heeft met het maken van www.scriptgirl.nl De beste man is een held. Maar dat wist-ie al. En anders weet-ie het nu.
Lieve mensen, het was mij hier een waar genoegen. Zie U op www.scriptgirl.nl
‘Zouden er wel genoeg mensen komen naar de huldiging van het Nederlands Elftal,’ dacht ik vanochtend een tikkie bezorgd. Was nergens voor nodig, want ondanks het feit dat Nederland tweede werd bij het WK, kwamen toch meer dan een half miljoen mensen opdagen in hoofdstad en my hometown Amsterdam.
Gelukkig voor iedereen kwam er toch een rondvaart door de grachten en een huldiging op het Museumplein. En dat was leuk. Dolenthousiaste spelers en dolenthousiast publiek op boten, aan de grachten en op het Museumplein. Naarmate de tocht vorderde, werden de spelers alleen maar vrolijker. We zagen warempel een brok in de keel van bondscoach Bert van Marwijk. Of kunnen we beter ‘Bertje’ zeggen?
Het was een feest. Schijnt goed te zijn voor de verwerking. Zeggen ze. En nee, ik was ik er niet bij. Ik werkte namelijk thuis. Dankzij de aangepaste dienstregeling van de NS leek mij en andere collega’s uit 020 dat verstandiger. Een voordeel: tijdens het werken kon de tv er wel bij aan. En zo was ik toch nog een beetje bij de huldiging. Kippenvel kreeg ik van de beelden. Mijn hart bonkte van voetbaltrots. Wat een huldiging.
Alleen één nadeel: ik zie nu een groot zwart gat opdoemen. Hoe moet ik nu mijn avonden vullen? Waar moet ik het nu met volslagen onbekenden over hebben? En wie kan ik nu aanmoedigen? Misschien de Tour de France, misschien ook niet. Ik kom eerst even bij. Net als die andere miljoenen Nederlanders en het Nederlandse Elftal.
En om het even af te leren, nog een paar beelden …
Na de verloren WK-finale Nederland tegen Spanje gisteravond, ben ik minstens 100 grijze haren rijker en evenveel illusies armer. Wat een avond, maar wat een kater. En die laatste kwam niet door de drank.
Het begon allemaal zo mooi. Ouders, vriendlief en ik brachten het weekend door op het zonovergoten eiland dat Terschelling heet. Nu hadden de weermannen al voorspeld dat het tropisch warm zou worden. En dat werd het ook. Zon, zee en strand. Dat werk. Maar daar vertel ik U in een ander blog meer over.
Net als in de rest van Nederland had ie-de-reen het op Terschelling het over De Finale. Maar vooral over de grote vraag waar we het moesten kijken. De vorige keren hoefde ik daar niet over na te denken. Dat was of bij mij of bij vriendinnetje D. thuis.Samen met het Turkse Meisje, vriendje P. en vriendlief.
Het was al geen goed teken dat we het dit keer niet samen keken. Never change a winning team, roepen die Engelse niet voor niets. Maar goed, er is ook wel eens zoiets als een vakantie. Ook best leuk.
En daarom werd de Braskoer in West Terschelling door palief persoonlijk als venue uitgekozen. Die toko konden we zaterdag tijdens de troostfinale tussen Duitsland en Uruguay al uitproberen. Zat prima daar tussen de zestienjarigen.
Al dacht palief daar toch wat anders over. Als ik de hele tijd moet staan, dan krijg ik last van mijn rug. Ik kijk het thuis, zien we ook alles, was het eindoordeel. Ook goed. Vriendlief en ik hadden geen bezwaar tegen een avondje staan en togen zondagavond vol goede moed weer naar de Braskoer.
In de Braskoer was het ook al fijn gezellig. Weet niet of U ooit op Terschelling lazarus op een bar hebt staan dansen. Zo ja, dan hoef ik U niets uit te leggen. Zo nee, dan kan ik U vertellen dat de Braskoer een grote dancing is met een kuil als dansvloer, plus meerdere grote barren en minstens zes grote beeldschermen.
En voor die beeldschermen deden we het. En vooruit, de bar ook. En dus stonden we fijn naast de bar, recht voor de tv. Vriendlief en ik houden er beiden namelijk niet van om tijdens de wedstrijd zonder drank te zitten. Met een droge keel schreeuwt het namelijk moeilijk.
En schreeuwen deden we. Zodra de scheidsrechter het fluitsignaal gaf, begonnen wij met aanmoedigen. De rest van de Braskoer trouwens ook. Ik zal niet de rest van de wedstrijd gaan herhalen, maar vooral de scheidsrechter kreeg ervan langs. Hij is een hondenlul, heb ik toch minstens vijf keer voorbij horen komen.
Aan motivatie overigens geen gebrek, want een keer in de zoveel tijd klapte iemand weer iemand enthousiast in zijn handen en riep HOLLAND! waarop de hele Braskoer volgde. En al die gele kaarten voor de Nederlanders … De Braskoer reageerde massaal verontwaardigd. En gejuich steeg op tijdens de beelden van de karatetrap van Nigel de Jong. Heerlijk vredelievend volkje zijn we toch.
Wat niet zo heerlijk was, was de aanval van Robben die er niet inging of die rode kaart van Johnny Heitinga. En wat nog vreselijker was het eerste, enige en laatste doelpunt van Spanje. Een golf van teleurstelling ging door de Braskoer. Vriendlief staarde verbijsterd naar het scherm. Ik wil naar huis. Ik vind er helemaal niets meer aan, mompelde hij ontgoocheld.
Dat hebben wij niet gedaan. Op mijn aandringen overigens. Ik vind dat een wedstrijd niet eerder verloren is, voordat het laatste fluitsignaal klinkt. Als de Duitsers zo denken, dan kunnen wij dat ook. Zie het als een laatste strohalm.
Helaas was daar geen sprake meer van. Een paar minuten na dat goal was het toch echt over en uit. Na wat gescheld op de scheidsrechter, sprongen we op de fiets terug naar het hotel.
Ik ga nooit meer op vakantie naar Spanje en paella eet ik ook niet meer, mopperde vriendlief. Mijn ouders barstten even later in lachen uit bij ’t aanblik van een zwaar terneergeslagen vriendlief. Jongen, ik heb dit al gezien in 1974 en in 1978. Hier kom je echt wel overheen, probeerde palief nog.
Het hielp niet. Vriendlief bleef verdrietig. Ook de volgende dag. Dit is de slechtste kater die ik ooit heb gehad, kreeg hij er nog net uit. Daar heeft hij gelijk in. Want de ergste kater komt niet door de alcohol, maar door een gebrek aan illusies.
Hier nog maar eens een impressie. U bent gewaarschuwd. De beelden zijn traumatisch.
Nederland is vandaag in de ban van de WK-finale van Nederland tegen Spanje. De poules zijn ingevuld, de oranje outfits aan en het bier ligt koud. De tachtigjarige oorlog kan weer in één avond opnieuw beleefd worden.
Geen Duitsland in de Finale. Dat werd verslagen door de Spanjaarden. Best zielig, gezien ’t feit dat ze twee jaar geleden werden ingemaakt door datzelfde volkje tijdens de EK-finale.
Jaha, van geld sparen hebben de Spanjaarden niet veel begrepen, van voetbal wel. En daarom kan ik maar één ding hopen:
We leerden haar kennen als ‘t blonde iets stoutere tweelingzusje van Britney Spears met ‘Genie in a bottle,’ verraste ons met een sterk album als ‘Dirrty,’ maar Christina Aguilera knalt pas echt met haar nieuwe album ‘Bionic.’
Het is altijd een teken dat het zomer is als North Sea Jazz begint. Hét jazzfestival van Nederland. En dan gaat niet alleen over jazz, maar ook over blues, soul en rap en andere gezellige muziekstromingen. Dit jaar ben ik er niet bij op zondag. Tot mijn grote verdriet.Heb al andere plannen.
En die andere plannen zijn overigens ook best gezellig. Bovendien, de artiesten die dit jaar op NSJ optreden, heb ik vaker al gezien. Maar ja, het is ook de champagne, de kibbeling, de mojito’s. de DJ op het dakterras en het dansen. Vooral het vele dansen op optredens van artiesten als Jamie Cullum, Snoop Dogg of Chaka Khan. En om het leed iets te verzachten, hier een overzicht van mijn blogjes van vorig jaar. Dans ik toch nog een beetje mee.
‘Je hoort helemaal niets,’ merkte vriendje P. op, terwijl we met z’n tweeën op het balkon stonden van vriendinnetje D. Normaal gesproken hoor je rond een uur of tien trams, claxonnerende taxi’s en scheurende auto’s in de Amsterdamse binnenstad. Maar nu Nederland tegen Uruguay de halve finale speelde, was het doodstil in Amsterdam. Vriendje P. maakte er acuut een filmpje van.
Waar iedereen dan wel was? Binnen voor de tv natuurlijk. Of de mensen stonden buiten ademloos voor een groot scherm te kijken. Want lieve mensen, het ging wel om de halve finale.
Als we die zouden winnen, dan betekende dat ’t Nederlandse elftal automatisch in de finale van het WK belandde. En tjongejonge, dat wilden we toch allemaal.
Mijn generatie kan zich nog wel vaag het EK uit 1988 herinneren, maar let’s face it, dat is ook alweer 22 jaar geleden. Laat staan die traumatische WK-finales uit 1974 en 1978 waar onze vaders tot op de dag van vandaag nog steeds zwetend van wakker kunnen worden. Wij weten niet eens hoe dat voelt, zo’n finale. Al slaan we de traumatische verliezen weer liever over.
Daarom was die halve finale zo spannend.
Ik, vriendinnetje D, het Turkse meisje en vriendje P. keken weer samen. Never change a winning team. ( Voor wie het interesseert: Vriendlief heeft ’t inderdaad – samen met andere voetbalminded mannen- bekeken in een kroeg). En dus gilden, schreeuwden en dronken we als vanouds. Vooral op ’t moment toen de oude rot Van Bronckhorst de eerste bal voor Nederland in het goal trapte. Dat was een mooi moment. Het gejoel was niet van de lucht. Zowel in de woonkamer als buiten op straat.
Dat veranderde na de gelijkmaker van Uruguay. Was niet zo leuk. Ik ging van schrik weer achter de computer zitten. Want dat doe ik altijd als we achterstaan, achter de computer zitten en twitteren maar. Leverde me een op hoop leuke tweets op, Al zeg ik het zelf, maar een paar vrome mensen gingen me van de schrik meteen ontvolgen. Geeft niet hoor, kan ik best tegen.
Waar ik alleen niet tegen kon, was ’t feit dat mijn positie achter de computer dit maal niet hielp. ‘Het wordt tijd dat jij voor de tv gaat zitten Spoelstra,’ riep ’t Turkse meisje. ‘Want dit helpt natuurlijk niet.’ En dus nestelde ik me weer in de roze majesteitelijke stoel van vriendinnetje D. En verrek het hielp. Na ja, dat vond ik fijn om te geloven, dat ik bijdroeg aan het tweede doelpunt, gemaakt door Wesley Sneijder. Amsterdam ontplofte buiten bijkans. Helemaal nadat Robben de 3-1 scoorde. Ooit eens een stad in zijn voegen horen kraken? Geen probleem, laat het nationale elftal een halve finale spelen.
En daarna werd het weer doodstil in Amsterdam. Ja, we hadden bijna het einde bereikt, maar wat was het zenuwslopend. Voor iedereen in Nederland. Zeker in Amsterdam. En omdat ik even de spanning niet meer aan kon, vluchtte ik naar het balkon. Daar hoorde je aan de overkant van de binnentuin zelfs een duif met zijn vleugels klappen. ‘Dit is wel heel bijzonder,’ fluisterde vriendje P. die naast me was komen staan. En na het ’t opnemen van dit stiltemoment, renden we weer naar binnen.
Vijftien helse minuten later, waarin Uruguay nog één keer scoorde, werd het fluitsignaal gegeven door de scheidsrechter. Voetballers op tv vlogen elkaar om de hals, de supporters ook en wij dansten door de kamer. Buiten bliezen de vuvuzuela’s, knalden mensen hun vuurwerk af en was het een kakofonie aan geschreeuw, gezang en gegil. Jan Steen had er leuk tafereeltje van kunnen schilderen. En daarna duurde het lang voordat het stil werd in Amsterdam. Gelukkig hebben we altijd het filmpje nog.
Vandaag even geen Nederland-Uruguay, dat doen we morgen weer, maar Terschelling. Want daar heersen straks ook tropische temperaturen volgend weekend tijdens de WK-finale op zondag. Het goede nieuws? Wij gaan daar naar toe. En ja, daar kijken we de finale. Of Nederland nu wel of niet de halve finale overleeft.
Vanaf Harlingen gaan d’r namelijk verschillende boten. Normale veerboten en snelle boten. Die laatste zijn ideaal, ben je binnen een uurtje op Terschelling. Ideaal ook voor mijn familie, want die hebben niet zoveel geduld als ’t gaat om boottripjes. Hoe sneller de boot, hoe eerder je ergens op een terras zit. Dus de snelle boot it is.
Hoewel, soms zit een terras er niet altijd in. Zo regende het vorig jaar pijpenstelen. Gelukkig was er een auto gehuurd en hoefden we ons niet telkens nat te laten regenen op een fiets. En niet te vallen, want daar heb ik slechte ervaringen mee. Overigens klaarde de lucht wel snel op, dus een terrasje zit er altijd wel in. En anders ga je fijn binnen zitten. Is ook geen straf in tenten als De Walvis in West-Terschelling.
Maar van dat binnen zitten is hoogstwaarschijnlijk volgend weekend weinig sprake. En daarom gaat de zwemkleding mee, de jurkjes aan en wordt de zonnebrandcrème in de tas gedonderd. Al maken moeders en ik één uitzondering: shoppen. Want winkelen kan je maar al te goed op Terschelling. Zelfs als het tropisch warm is.
En vooruit: Tijdens het voetbal zullen we waarschijnlijk ook binnen zitten. En naar een tv-schermpje staren. Maar dat hadden we ook gedaan als het had geregend. Laten we eerlijk zijn: van een halve finale krijgt iedereen het tropisch warm. Zelfs als het regent.
En mocht U ook zin hebben om even weg te dromen bij beelden van Terschelling, bekijk dan vooral even dit filmpje:
Vriendlief had ’t gisteren niet makkelijk tijdens de wedstrijd Nederland-Brazilië. Normaal gesproken is de beste man gewend om met een of meerdere totaal voetbalminded mannen serieus naar een wedstrijd te staren. Dat ging gisteren dan toch een beetje mis.
Niet dat ’t niet gezellig was. Integendeel, het was reuze gezellig met ’t Turkse meisje, vriendinnetje D. en vriendje P. Die laatste was al eerder gearriveerd om me te helpen met het bouwen van mijn gloednieuwe site ( Waar we overigens nog een avondje voor moeten zitten, maar da’s alleen maar gezellig) en daarna arriveerde vriendlief uit Friesland. Met heel veel boodschappen. Want daarna waren we van plan de BBQ weer op te stoken. Dat kan namelijk prima op een balkon van twee bij twee.
Het Turkse meisje en vriendinnetje D. arriveerden al vrij snel daarna. Net op tijd voor de wedstrijd. De blikjes bier werden open gemaakt, de wijn werd ingeschonken en het chips in de schaal stond klaar. En wij waren er ook klaar voor. Want zin hadden we er aan, gezien de oranje outfit van vriendlief.
Overigens verging het lachen ons snel na de goal van Brazilië die er verrassend snel in werd getikt door Robinho. Ik weet niet wat U dacht, maar wij waren ontzet. ‘Damage control,’ hoorde ik ergens ’t Turkse meisje mompelen. Vriendlief ging van ellende alvast het vlees maar klaarmaken voor de BBQ. De oranje cowboyhoed bleef gelukkig wel op.
Vriendinnetje D. ontpopte zich tot de vurigste fan in de kamer. ‘Ja, ja, jaaaaaaaaaaa. Oh nee. Toch niet,’ was een terugkerende gil. ‘ Vriendje P. was ook lekker bezig. ‘Naar beneden, naar beneden, naar beneden,’ riep-ie als de bal op de verkeerde helft belandde. ‘Wat moet ik dan zeggen?’ zei-ie tegen ’t Turkse meisje dat ‘m met gefronsde wenbrauwen bekeek. ‘Naar links of naar rechts?’ opperde ze.
U begrijpt: de stemming zat er lekker in. De scheids was in onze ogen waardeloos ( ‘Stomme K-Jap, we kopen geen Sony meer’ en ‘ook geen Toyota!’), de Brazilianen ook ( ‘Ze zijn aan ’t schoffelen, dat doen ze bij de gemeente ook. Schoffelen’) en de Nederlandse voetballers werden uit volle borst aangemoedigd ( ‘Maarten Stekelenburg, wil je met me trouwen?’)
Tot lichte ontzetting van vriendlief. Vooral de combi voetballers en seks, hebben hetero-mannen het tijdens de wedstrijd niet zo op. Ook uitspraken als ‘wat een lijf heeft die vent’ worden niet echt gewaardeerd. U kunt zich voorstellen dat de beste man het niet makkelijk had. 1-0 achter staan en dan dit soort opmerkingen. Gelukkig kon-ie wel prima overweg met het mes en het BBQ-vlees.
Het tij keerde toen de eerste bal in ’t Braziliaanse goal werd getrapt. Vriendlief verliet onmiddellijk het aanrecht en sprong op en neer. Samen met de rest van ons. Gillen en schreeuwen deden we. En zo hoort het. Ik had overigens het niet eens gezien, want als we achter staan kruip ik achter m’n laptop. Dat ik niet kijk brengt namelijk geluk. De rest van het gezelschap vond het vooral erg prettig dat ik de rest van de wedstrijd daar bleef zitten. Want Nederland scoorde.
Vandaar dat ik ook de 2-1 heb gemist. Gelukkig kon ik wel twitteren. Is leuk, kan je namelijk live alle bovenstaande onzin meteen wereldkundig maken. Kon ik ook vertellen dat vriendlief weer gelukkig was. Wat zeg ik, de man was énorm gelukkig. Zo gelukkig dat-ie ons gezelschap helemaal prima vond. En dat we zo vaak als we maar wilden, konden zeggen dat Stekelenburg ‘zo’n leuke vent was.’
Vriendlief heeft het ons vergeven. Al is-ie vast blij dat hij dinsdag de halve finale niet met ons hoeft te kijken, maar gewoon met hetero voetbalminded mannen. En wij? Wij kijken wel samen. Bij vriendinnetje D. Die heeft namelijk ook een laptop en een plaats waar ik niet de tv kan zien. Val ik vriendlief wel per sms lastig. Want een telefoon kan-ie uitzetten. Ons niet.
Vooruit, doen we het nog één keertje. Nog één keer gaan we kijken hoe Nederland de goddelijke kanaries uit de wedstrijd knikkert. Met dank aan Jack van Gelder.
‘Het wordt tropisch warm vandaag,’ kondigde de nieuwslezeres al vriendelijk lachend op het journaal vanochtend aan. Het is zelfs zo warm dat er een hitte-alarm is afgegeven door ’t RIVM. Met de bijbehorende waarschuwingen natuurlijk.
Het is namelijk de bedoeling dat we genoeg blijven drinken. En daar wordt geen alcohol mee bedoeld, water moet het zijn. Anders raak je uitgedroogd. Schijnt niet goed te zijn voor een mens. Ook moet je je vooral blijven insmeren. Voor de huidkanker, weet U wel? En oh ja, of we even binnen kunnen blijven tijdens de voetbalwedstrijd Nederland-Brazilië, want anders kunnen we wel eens door de hitte bevangen raken.
Ik word altijd een beetje rebels van alarmeringen en waarschuwingen. Krijg opeens zin alleen maar wijn te zuipen, het insmeren te vergeten en drie uur lang te gaan joggen op het heetst van de dag. Winterjas aan, muts op, sjaal om en gaan met die banaan.
Maar als puntje bij paaltje komt, doe ik dat natuurlijk niet. Ik mag dan misschien wel last hebben van rebelse gevoelens, maar een Che Guevara ben ik niet. Laf heet dat. En dus liggen er flessen spa rood en cola-light koud te worden in de koelkast, heb ik me vanochtend voor het baantjes trekken in het buitenzwembad keurig ingesmeerd en zet ik nu keurig binnen dit stukkie te tikken.
Nu kan ik het allemaal keurig rechtvaardigen, want verstandig is het wel. Vooral als je vanaf vier uur dicht bij een TV wilt zitten, met dank aan dus die WK-wedstrijd Nederland-Brazilië. Dan wordt het pas écht warm in Nederland.
Benieuwd wat er dan voor hitte-alarm wordt afgegeven. ‘Juich niet tijdens een wedstrijd, dat vermeerdert de kans op hartkloppingen,’ lijkt mij wel een mooie. Of wat dacht U van deze: ‘Maakt U zich vooral niet druk tijdens de wedstrijd en probeer niet te schreeuwen. Dit om uitdroging te voorkomen.’
Heerlijk die waarschuwingen. Fantastisch zo’n hitte-alarm. Dus mocht U nog de behoefte voelen om vandaag te rebelleren, en bent U iets dapperder dan ik, dan geef ik U het volgende advies mee:
Ga buiten in de volle zon naar de wedstrijd kijken. Drink onafgebroken bier en schreeuw de longen uit Uw lijf. Maak de leeuw in Uzelf los. De voetballers zullen U dankbaar zijn.
En mocht U nu denken:’Nou, poeh, poeh, ik heb het nog niet warm genoeg.’ Springt U dan gelijk maar even mee met dit zomerhitje. ‘Sunshine’ van Ninja Kings.
scriptgirl.nl 
Recente reacties